بررسی رابطه بین مهاجرت شهری و افزایش حاشیه نشینی شهرهای بزرگ

پدیده حاشیه نشینی پدیده ای شهری است که با توجه به رشد شهرنشینی بی رویه در جهان، ایران و وجود مهاجرت های روستا شهری شکل گرفته و گسترش یافته است، حاشیه نشینی به عنوان برهم زننده تعادل فیزیکی شهرها، نشان دهنده توسعه ناموزون شهری و منطقه ای است و دغدغه بسیاری از متخصصین شهری، جامعه شناسان، معماران و غیره است. حرکات جمعیتی معمولا در دو بخش اساسی قابل بررسی هستند: یکی کنترل مرگ و میر و افزایش جمعیت و دیگری جابجایی جمعیت که همان مهاجرت از مکانی به مکان دیگر است و در جوامع جدید عمدتا این جابجایی از اجتماعات کوچک و منزوی به سوی اجتماعات بزرگ و از روستا به شهرهاست. درهرحال، افزایش جمعیت در اجتماعات کوچک و به هم خوردن تعادل های حیاتی در آنجا و از سویی میل شدید افراد به شهرنشینی و قرار گرفتن در اجتماعات بزرگ، گرایشی است که از قرن نوزدهم در اروپا و آمریکا و از نیمه دوم قرن بیستم در کشورهای درحال توسعه باعث دگرگونی عمیق در ساختارهای اقتصادی، اجتماعی کشورهای مزبور شده است. مهاجرت یکی از عوامل تغییر جمعیت در جوامع و سکونتگاه های انسانی است. این عامل در کنار زاد و ولد و مرگ و میر تعیین کننده تعداد جمعیت در هر سکونتگاه شهری می باشد؛ لذا در این پژوهش هدف بررسی رابطه بین مهاجرت شهری و افزایش حاشیه نشینی شهرهای بزرگ می باشد که به بررسی توصیفی و درنهایت به بیان نتیجه گیری و ارائه پیشنهادات پرداخته شده است.