بررسی تطبیقی زبان شعری سعدی و منوچهری به طبیعت

به کارگیری عناصر طبیعی و آف اقی به عنوان یکی از درون مایه های شعر فارسی از جملهمضامینی است که ایرانیان از گذشته تا به حال بر اهمیت و نقش آن در زندگی فردی واجتماعی واقف بوده اند. در این پژوهش، نگاه منوچهری دامغانی و سعدی شیرازی - دونماینده ی توانمند سبک خراسانی و عراقی- به طبیعت با ذکر شواهد شعری به دقت مورد نقدو بررسی قرار خواهد گرفت. مهمترین دستاوردی که از این تحقیق به دست آمد آنست کهمنوچهری شاعری آفاقی است و شادی را در دل طبیعت همراه با صوت دل انگیز پرندگان برسر شاخه های درختان، شراب و می گساری و بودن با معشوقکان می بیند ؛ در حا لی که شعرسعدی گرچه آفاقی نیز است اما، بیش تر از امور انفسی و مفاهیمی چون احسان، خردورزی،توجه معشوق به عاشق حکایت می کند.