بررسی تبیین معیارهای پیوستگی ساختمان و شهر در فضاهای عمومی شهری (مطالعه موردی: شهر زاهدان)

یکی از پدیده هایی که شهرهای امروز و به ویژه شهرهای بزرگ با آن مواجه اند، پدیده معیارهای پیوستگی ساختمان می باشد. رشد شتابان و بی رویه جمعیت در شهرها و به تبع آن نیاز به مسکن در سطح وسیعی، از یک سو و نیز جلوگیری از گسترش افقی شهرها از سوی دیگر، احداث ساختمان های معیارهای پیوستگی را به عنوان راه حلی در مقابل مسئله زمین ضروری ساخته است. لذا با توجه به چالش های مطرح شده، این تحقیق درصدد برآمده است تا ضمن فراهم آوردن درکی بهتر از سیاست معیارهای پیوستگی ساختمان در عرصه فضاهای شهری کشور، با بررسی ریشه ها، اهداف و ابعاد فرایند معیارهای پیوستگی ساختمان در کشورهای توسعه یافته، چارچوب تحلیلی مناسبی برای بررسی اقدامات جاری در کشور فراهم گردد تا اثرات مثبت و منفی معیارهای پیوستگی ساختمان در سطح جهان و کشور تحلیل شود. در نهایت تاثیر معیارهای پیوستگی ساختمان بر روی کاربری های شهری زاهدان به عنوان یکی از پرتراکم ترین نقاط شهری شرقی کشور در سه مقوله (کاربری مسکونی، معابر و خدماتی) مورد نقد و بررسی قرار گرفته و راهکارهای مناسبی در جهت ساماندهی و کاهش تبعات این پدیده ارائه شده است. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی تحلیلی و روش جمع آوری اطلاعات بصورت کتابخانه ای و میدانی می باشد و برای تجزیه و تحلیل یافته های توصیفی از آزمون آماری کای اسکوتر و کولموگروف- اسمیرنوف استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که معیارهای پیوستگی ساختمان در زاهدان موجب کاهش سرانه فضای باز واحدهای مسکونی، کاهش تامین آسایش لازم برای سکونت، کاهش سرانه فضای سبز، دسترسی بهتر به تسهیلات و فضاهای عمومی شهری و افزایش حجم ترافیک شده است. لذا تهیه ضوابط معیارهای پیوستگی ساختمان، شناخت ویژگی های اقتصادی و اجتماعی ساکنین، نظارت بیشتر مراجع قانونی در کنترل ساخت و سازها و افزایش ضریب اطمینان و مدنظر قرار دادن تاثیر متقابل برنامه ریزی کاربری اراضی و حمل و نقل شهری در فرایند اسناد طرح های شهری از جمله پیشنهادات می باشد.