بازتاب پارچه های ایرانی در آثار ادبی قرن ۱۷ تا ۱۹ اروپا

پارچه بافی از صنایع کهن سرزمین ایران به شمار می رود؛ و سابقه آ« به هزاره های پیش از میلاد می رسد. اکثر منابع اواخر حکومت صفویه و سپس دوران زند و افشار را آغاز افول هنرها و از جمله صنعت- هنر پارچه باقی در ایران معرفی نموده اند و حتی پارچه بافی این دوره اه را فاقد ارزش کافی جهت بررسی و تحقیق دانسته اند. اما اطلاعاتی که در برخی منابع همچون منابع تاریخی و سفرنامه ها یا یادداشت ها و خاطرات سفیران، ماموران و تجارت پیشگان درج شده است نشان می دهد که پارچه ایرانی در آن زمان هم همچنان دارای ارزش هنری و مادی بالایی بوده است. در این میان نویسندگان آثار ادبی نیز ار توصیف پارچه های ایرانی غافل نمانده اند و به ویژه در رمان های مربوط به مکتب رئالیسم که برای شرح جزئیات واقعیت ها اهمیت خاصی قائل است، توصیف های قابل تاملی از پارچه های ایرانی ارائه شده است. مطالعه این آثارف کمک شایانی در شناخت میزان معروفیت و ارزش پارچه ایرانی و حتی کیفیت های ممتاز این پارچه ها در جهان آن زمان می نماید. این مقاله به شیوه توصیفی به بررسی نمونه هایی از بازتاب استفاده از پارچه های ایرانی در فاصله قرن های ۱۷ و ۱۹ میلادی اروپا می پردازد.