نشانه حیات ذبیحه؛ بررسی اعتبار حرکت حیوان و خروج خون در حلیت ذبیحه

فقه اسلامی برای حلیت حیوانی که ذبح می شود، شرایطی وضع کرده است. در همین راستا برخی از فقهاحرکت ذبیحه و خروج خون را به عنوان شرط حلیت معرفی کرده اند. نویسندگان با ارائه پیشینه ای از اقوالفقها به سه قول در این مسئله دست یافته اند: برخی از فقها صرفا حرکت را لازم دانسته و خروج را شرطنمی دانند. قول دوم مجموع هر دو لازم دانسته و قول سوم به کفایت یکی از حرکت و خروج خون فتواداده است. قول اول و دوم به روایات مستند بوده، ولی به خاطر اعراض مشهور قابل اعتماد نیستند. در مقابلقول سوم علاوه بر روایات به اصالت اباحه نیز مستند بوده و از قوت برخوردار است. از نتایج مهم پژوهشحاضر این است که حرکت و خروج خون، موضوعیت نداشته، بلکه حصول آنها تنها کاشفیت دارد، ازاین رو اگر نسبت به حیات ذبیحه علم حاصل شود، تحقق هیچ یک از آن دو لازم نخواهد بود.