بررسی تطبیقی قراردادهای خصوصی با عقد صلح

عقد صلح از جمله معاملاتی است که با دامنه وسیع خود، در قرنهای متمادی توانسته است نیازهایگوناگون بشر را پوشش داده و به نوعی حاکمیت ارادهی افراد را جلوهگر سازد. قبل از حاکمیت قانونمدنی و اصل حاکمیت اراده در مادهی ۱۰ این قانون معاملات، تنها در قالب یکی از عقود معین منعقدمی شد و اگر معامله ای در قالب یکی از عقود معین جای نمی گرفت، عقد صلح عنوان عامی بود که آن راتحت پوشش خود قرار می داد و پشتیبان و حامی صحت آن می شد.این پژوهش با هدف بررسی تطبیقی عقد صلح و قراردادهای خصوصی و با روش توصیفی تحلیلی بهبررسی این موضوع پرداخته شد و به چنین ننتایجی دست یافته شد:در عقد صلح، شخصیت طرفین علت عمده عقد محسوب می شود و صلح کننده (صالح) هرکسی را طرفمعامله خود قرار نمی دهد. حال آن که ماده ۱۰ قانون مدنی، حاکمیت اراده را در آن خلاهای قانونی تامینمی کند و قراردادهای منعقد بین افراد را که منطبق با هیچ یک از عقود معین نیست، در صورتی که مخالفبا قواعد آمره قانون نباشد، حیات می بخشد ماده ۱۰ قانون مدنی اصل اباحه را در عقود معین از جمله عقدصلح تامین می کند و دامنه آن گسترده تر از عقد صلح است و از آن فراتر می رود. ماده ۷۵۸ قانون مدنیاذعان می دارد: «صلح در مقام معاملات؛ حال آنکه ظاهر موارد قانون مدنی در فصل هفدهم بدست می آید،این معاملات باید عنوان مشخص داشته باشند و از جمله عقود معین باشند تا این کلام صحیح باشد.» امامعامله ای که طرفین منعقد می کنند و عنوان مشخصی ندارد و قانون مدنی آن را به عنوان عقد نامعینمی شناسد، قطعا نمی تواند در قالب عقد صلح منعقد گردد.