بررسی موارد عملی اعمال اصل منع بازگرداندن پناهندگان در حقوق بین الملل

امروزه به دلایل مختلف اعم از مخاصمات مسلحانه و درگیری هایی که در نقاط مختلف جهان رخ خواهدداد، شاهد مهاجرت و پناهندگی افراد بسیاری به دیگر کشورها می باشیم. این مسئله توجه جامعه بین المللیرا به خود معطوف نموده و منجر به وضع قوانین مختلفی در خصوص پناهندگی و پناهجویان گردیده است.از آنجا که کنوانسیون ۱۹۵۱ ژنو در خصوص پناهندگان اصلی ترین معیار برای قانونگذاری در خصوصپناهندگی میب اشد؛ لذا این کنوانسیون و پناهندگی در حقوق بین الملل در عمل و نظر دارای تفاوت هاییاست چرا که کنوانسیون ۱۹۵۱ ژنو دارای خلاءهایی است که ماهیت پناهندگی در حقوق بین الملل را زیرسوال برده و حمایت هایی که از پناهندگان علی الخصوص پناهندگان سیاسی به عمل خواهد آمد با قوانینپناهندگی در نظر متفاوت بوده. لذا سوالی که در این خصوص مطرح می شود به این صورت است کهموارد عملی اعمال اصل منع بازگرداندن پناهندگان در حقوق بین الملل چیست؟ در پاسخگویی به این سوالبا توجه به روش توصیفی– تحلیلی و با بهره گیری از ابزار کتابخانه ای باید در نظر داشت کهقانونگذاری های متعدد از جانب برخی از کشورها و عدم نظارت قوانین بین المللی در این خصوص رامی توان از علل عدم رعایت حقوق پناهندگی برشمرد که باعث بوجود آمدن وجه افتراق و تعارضاتی درحقوق بین المللی گردیده است و اینکه شورها به منظور منع بازگرداندن پناهندگان قوانین سختگیرانه ایوضع نموده اند و تا حد ممکن از ورود پناهندگان جلوگیری به عمل می آورند که در این پژوهش بداناشاره گردیده است. از این رو پیشنهاد می گردد که درحقوق بین الملل بشر دوستانه تدابیری اندیشیده شودتا دولت هایی که بدون منع و دلیل دست به اقداماتی اعم از اخراج پناهندگان و نقض حقوق آنها می زنندبرخورد صورت گیرد و تعارضاتی که در مقررات داخلی دولت ها با رویه عملی آنها در خصوص حقوقپناهندگی وجود دارد تا حد امکان برطرف گردد.