نقش سرمایه ی اجتماعی در توسعه ی روستایی(مطالعه ی موردی: منطقه ی پشت آب سیستان)

مفهوم سرمایه ی اجتماعی، یک مفهوم فرا رشته ای است که طی پانزده سال اخیر مورد توجه بسیاری از شاخه های علوم انسانی قرارگرفته است. این مفهوم به طورکلی بر روابط میان انسان ها تمرکز دارد. ادبیات سرمایه ی اجتماعی، تا به حال، علاوه برطراحی نظری این مفهوم، درپی آن بوده که اهمیت این روابط را به لحاظ تجربی نیز به اثبات برساند. در راستای مطرح شدن مفهوم سرمایه ی اجتماعی شیوه های برنامه ریزی نیز با رویکرد به مشارکت مردمی و توسعه ی پایدار با تاکید بر شاخص هایی همچون سنجش سرمایه ی اجتماعی، پایداری، انعطاف پذیری و مشارکتی بودن شکل گرفته که در آن، هر منطقه در اعمال سیاست های اقتصادی همراه با در نظرگرفتن امتیاز نسبی، دارای آزادی عمل زیادی شده است. یکی از دیدگاه های توسعه که در قالب مفاهیم مطرح شده در " توسعه-ی همه جانبه ی روستایی" شکل گرفته است. بنابراین، سه شاخص مورد توجه پانتام (اعتماد، مشارکت و شبکه ها) در ارتباط با سنجش سرمایه ی اجتماعی، در این تحقیق مورد استفاده و سنجش قرار می گیرد. با توجه به نتایج به دست آمده و ۴/۷۸ درصد امتیاز میان ۱۰۶ تا ۱۲۵، نشان دهنده ی آن است که میزان سرمایه ی اجتماعی در نواحی روستایی "پشت آب" زابل در حد متوسطی است. همچنین بالاترین میزان واریانس نیز در بین ابعاد سرمایه ی اجتماعی، مربوط به بعد شبکه بوده و این موضوع نشان از میزان بالای شبکه و پیوندهای اجتماعی در نواحی روستائی مورد مطالعه دارد. در یک جمع بندی کلی می توان گفت که میان سرمایه ی اجتماعی و توسعه ی روستایی، رابطه ی معناداری وجود داشته و در این رابطه، هر یک از این پارامترها می تواند نقش تاثیرگذاری داشته باشد. از این رو میزان سرمایه ی اجتماعی متوسط در منطقه ی مورد مطالعه، در صورت تقویت این سرمایه و بهینه نمودن آن می تواند نقش موثری در توسعه ی روستایی منطقه ی پشت آب داشته باشد. کلیدواژه ها: توسعه، توسعه روستایی، مشارکت اجتماعی، پشت آب.