تحلیلی بر ارتباط متقابل توسعه، مهاجرت و شهرنشینی در ایران

توزیع و پراکندگی جمعیت، به چگونگی توزیع امکانات بستگی دارد. توزیع و تراکم جمعیت، به دلیل اثرگذاری در دیگر ویژگیهای جمعیت و وابستگی مهمی که به ویژگیهای کلی محل دارد، دارای اهمیت است. برنامه ریزان می توانند با توزیع مناسب امکانات، پراکندگی جمعیت را متعادل سازند و در نتیجه به توسعه ی پایدار دست یابند. هدف پژوهش حاضر، متعادل کردن توسعه در کشور و استفاده ی بهینه از قابلیت ها و توانهای مناطق موجود است تا از تمرکز توسعه در یک نقطه و عقب ماندگی در جای دیگر جلوگیری شود. نتایج به دست آمده، بیانگر این واقعیت است که توزیع جمعیت در کشور ما، متناسب با توانهای محیطی نیست و در مکانهایی مانند تهران، به دلیل تراکم بی رویه ی جمعیت، فشار روزافزونی بر طبیعت منطقه وارد می شود. در مقابل آنها، مناطقی وجود دارند که از ظرفیت محیطی شان استفاده لازم صورت نمی گیرد. این که چرا در برخی مکانها تمرکز بیش از اندازه ی جمعیت وجود دارد، باید ریشه های آن را در عدم توزیع بهینه ی امکانات توسعه در کل کشور دانست. روش تحقیق در این پژوهش، اسنادی و کتابخانه ای است و به کارهای آماری انتشاریافته توسط مرکز آمار ایران استناد شده است.