بررسی مدیریت شهری در ایران؛ با رویکرد آسیب شناسی

امروزه با افزایش جمعیت در شهرها شاهد بروز مشکلات عدیدهای از جمله آلودگی های صوتی، هوا و آب مشکلات حمل و نقل درون شهری، زاغه نشینی هستیم و اگر چاره ای اساسی اندیشیده نشود، این مشکلات در زمینه زندگی شهری به صورت مسائلی حاد جلوه گری می کند. همچنین جمعیت پذیری شهرها به همراه مسائل اجتماعی-اقتصادی آنها، شکل کاملا تازه ای از شهر، شهرنشینی و شهرگرایی بوجود آورده است که با آنچه در نیمه اول قرن بیستم در شهرها دیده می شد تفاوت بسیاری دارد. در حال حاضر با توجه به اینکه بخش عمده جمعیت کشور در شهرها ساکن هستند لزوم بکارگیری تدابیری موثر از سوی سازمان ها و ارگان هایی که در مدیریت شهری نقش تعریف شده ای دارند احساس می شود، یکی از این نهادها که نقشی محوری در جهت بالا بردن کیفیت زندگی در محیط های شهری، فراهم نمودن امکانات و ارائه خدمات را ایفا می کند، شهرداری است. هر چند وزارت کشور در ضوابط تشکیلاتی شهرداری ها با درجات مختلف ساختاری را پیش بینی و ابلاغ نموده است، ولی این ساختار در بسیاری از شهرداری های کشور رعایت نشده و باعث به هم ریختگی و بی نظمی و به دنبال آن آشفتگی در ساختار و در نتیجتا ناکارآمدی آنها شده است. با بررسی ساختار سازمانی شهرداریهای سراسر کشور متوجه می شویم که ساختار شهرداری ها بر اساس نیازهای منطقه ای و محلی تدوین نشده، لذا نتوانسته به تامین نیازهای شهروندان بپردازد. بنابراین هدف از تحقیق حاضر آسیب شناسی مدیریت شهری در ایران می باشد. روش تحقیق این پژوهش توصیفی از نوع کتابخانه ای می باشد.