الگوی ساختاری رضایت از زندگی بر اساس نظمجویی هیجانی، مهارت حل مسئله و تحمل ابهام با میانجی گری ویژگی های شخصیتی زوجین

پژوهش با هدف تدوین الگوی ساختاری رضایت از زندگی بر اساس نظم جویی هیجانی، مهارت حل مسئله و تحمل ابهام با میانجی­گری ویژگی های شخصیتی زوجین انجام شد. روش: روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری شامل تمامی زوج های مراجعه کننده به مراکز مشاوره ۲ و ۵ شهر تهران در سال ۱۳۹۷ بود که از بین آن ها نمونه­ای به حجم ۳۸۰ نفر به روش نمونه­گیری در دسترس انتخاب شد. به منظور جمع­آوری داده­های مورد نیاز از پرسشنامه های رضایت از زندگی دینر و همکاران (۱۹۸۵)، نظم­جویی شناختی هیجان گارنفسکی و همکاران (۲۰۰۱)، حل مسئله هپنر (۱۹۸۲)، تحمل ابهام مک­لین (۱۹۹۳) و پرسشنامه شخصیتی پنج عاملی نئو مک­کری و کوستا (۱۹۸۵) استفاده شد. داده ها از طریق معادلات ساختاری و به وسیله نرم­افزارهای Spss۲۲ و Amos۲۴ تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد مسیر مستقیم نظم جویی هیجانی (۴۰/۰=β، ۰۱/۰=P)، مهارت حل مسئله (۳۲/۰=β، ۰۱/۰=P)، تحمل ابهام (۲۲/۰=β، ۰۱/۰=P) و ویژگی های شخصیتی روان رنجوری (۲۲/۰-=β، ۰۱/۰=P)، برون گرایی (۲۳/۰=β، ۰۱/۰=P)، گشودگی به تجربه (۱۹/۰=β، ۰۱/۰=P)، سازگاری (۲۲/۰=β، ۰۱/۰=P) و وجدانی بودن (۲۷/۰=β، ۰۱/۰=P) بر رضایت از زندگی معنادار است. همچنین بین نظم جویی هیجانی، مهارت حل مسئله و تحمل ابهام با رضایت از زندگی با میانجی گری ویژگی های شخصیتی رابطه معناداری وجود دارد (۰۱/۰=P). نتیجه گیری: ویژگی های شخصیتی در رابطه بین نظم جویی هیجانی، مهارت حل مسئله و افزایش تحمل ابهام نقش میانجی دارند و می توان برای افزایش رضایت زندگی، نظم جویی هیجانی، مهارت حل مسئله را آموزش داد.