بررسی تاثیر معنا درمانی گروهی برتاب آوری همسران مردان مبتلابه سوءمصرف مواد مخدر

مقدمه: زنان به عنوان کلیدی ترین عنصر هر خانواده نقش تضمین کننده سلامت روان در خانواده و جامعه را بر عهده دارند. با توجه به آثار و تبعات سوء مصرف مواد،در خانواده افراد سوء مصرف کننده، مهمترین نقش و بیشترین آسیب ها را همسرانشان متحمل میشوند. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر معنا درمانی گروهی بر تاب آوری همسران افراد سوء مصرف کننده مواد و در نتیجه بهبود و ارتقاء سطح سلامت روان آنان و خانواده شان بوده است. روش کار: این مطالعه یک کار آزمایی بالینی با استفاده از طرح پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری یک ماهه با گروه گواه میباشد. از میان کلیه همسران افراد سوء مصرف کننده مواد مراجعه کننده به مراکز خصوصی ترک اعتیاد شهرستان لنگرود در سال ۹۶ که بدنبال فراخوان،اعلام آمادگی نمودند و دارای ملاک های ورود بودند پیش آزمون مقیاس تاب آوری به عمل آمد که در نهایت ۳۳ نفر بطور تصادفی (Random allocation) در دو گروه آزمون (۱۷ نفر) و شاهد (۱۶ نفر) تقسیم شدند. گروه آزمون طی ۸ جلسه گروهی ۹۰ دقیقه ای با فاصله ۶ روز تحت مداخله معنا درمانی قرار گرفتند و در این مدت برای گروه شاهد هیچگونه مداخله درمانی انجام نگرفت. سپس دو گروه از لحاظ نمره تاب آوری مجددا مورد بررسی قرار گرفتند.پرسشنامه تاب آوری کونور و دیویدسون به عنوان ابزار ارزشیابی در پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری یک ماهه استفاده گردید. داده ها با استفاده از روشهای آمار توصیفی و آزمون تحلیل واریانس مختلط بین- درون آزمودنی ها (تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر) و با نرم افزار SPSS نسخه ۲۱ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که تاثیر معنا درمانی گروهی بر تاب آوری در گروه آزمون بطور قابل توجهی بیشتر از گروه شاهد در تک تک حیطه ها و همچنین نمره کل تاب آوری بوده است (۰۰۰۱/۰ > P). نتیجه گیری: یافته های این پژوهش با نتایج سایر پژوهشها در این حیطه همخوانی داشته و نشان دهنده موثر بودن معنا درمانی گروهی بر افزایش تاب آوری همسران افراد سوء مصرف کننده مواد بود.