بررسی ارتباط بین سبک تصمیم گیری عمومی و صلاحیت بالینی در پرستاران شاغل در بیمارستانهای آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه در سال ۱۳۹۳

مقدمه: تصمیم گیری یکی از مفاهیم اصلی پرستاری است که بر کیفیت مراقبت از بیمار تاثیر مستقیم دارد. آگاهی از ارتباط بین سبک تصمیم گیری با صلاحیت بالینی پیش نیاز طراحی برنامه های آموزشی مناسب جهت ارتقاء سطح تخصص پرستاران است، با عنایت به کمبود اطلاعات در این زمینه، مطالعه حاضر با هدف تعیین همبستگی بین سبک تصمیم گیری عمومی با صلاحیت بالینی در پرستاران انجام گردید. روش: این مطالعه به صورت همبستگی در سال ۱۳۹۳ انجام شد نمونه ها شامل ۲۰۴ نفر از پرستاران شاغل در بیمارستانهای آموزشی کرمانشاه بودند که به صورت تصادفی طبقه ای وارد مطالعه شدند، ابزار جمع آوری داده ها شامل پرسشنامه های صلاحیت بالینی بنر و سبک تصمیم گیری اسکات و بروس بودند. داده ها با مراجعه به محل کار نمونه ها و تکمیل پرسشنامه ها جمع آوری شدند، سپس با استفاده از نرم افزار SPSS ۱۶ و آمار توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: میانگین و انحراف معیار نمره صلاحیت بالینی کل برابر با ۷۴/۱۰±۵۶/۶۹ بود، نمره سبک تصمیم گیری عقلایی (۰۷/۳ ±۹۷/۱۷) و سبک تصمیم گیری شهودی (۴۳/۳ ±۹۵/۱۷) از سایر سبک ها بیشتر بودند. آزمون همبستگی نشان داد که بین سبک تصمیم گیری عقلایی ( p=۰/۰۰۳, r=۰/۲۰۹) و شهودی (r=۰/۱۹۳, p=۰/۰۰۶) با صلاحیت بالینی ارتباط معنادار مثبتی وجود دارد. نتیجه گیری: در مطالعه حاضر ارتباط معناداری بین سبک های تصمیم گیری شهودی و عقلایی با صلاحیت بالینی در پرستاران یافت شد، لذا توصیه می شود برنامه های آموزشی مناسب برای تقویت این سبکهای تصمیم گیری در دانشجویان و کارکنان پرستاری جهت افزایش سطح صلاحیت بالینی آنها طراحی شود.