یادگیری خودراهبر در سال های مختلف تحصیلی و ارتباط آن با اضطراب و عزت نفس در دانشجویان پرستاری

مقدمه: با وجود تغییرات مداوم و پیشرفت در زمینه مراقبت های بهداشتی و همچنین ماهیت پیچیده عملکرد بالینی در پرستاری، مهارت های یادگیری خودراهبر برای موفقیت دانشجویان پرستاری ضروری است. شناسایی عوامل موثر بر یادگیری خودراهبر می تواند به توسعه آن کمک نماید. هدف از این پژوهش تعیین میزان یادگیری خودراهبر و ارتباط آن با اضطراب و عزت نفس دانشجویان پرستاری دانشگاه آزاد اسلامی واحد یزد می باشد. روش: این مطالعه توصیفی تحلیلی برروی تعداد ۲۶۵ نفر از دانشجویان پرستاری دانشگاه آزاد اسلامی شهر یزد در سال ۱۳۹۲ انجام شد. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه ای مشتمل بر چهار بخش، شامل مشخصات دموگرافیک، پرسشنامه آمادگی برای یادگیری خودراهبر گاگلینمو، اضطراب اشپیل برگر و عزت نفس روزنبرگ بود. جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات از روش های آمار توصیفی و استنباطی (ANOVA و همبستگی پیرسون) در نرم افزار SPSS v.۱۶ استفاده گردید. سطح معناداری ۰۵/۰p< در نظر گرفته شد. یافته ها: میانگین نمرات آمادگی برای یادگیری خودراهبر در تمام چهار سال تحصیلی متوسط بود. تفاوت آماری معناداری بین آمادگی برای یادگیری خودراهبر با سال تحصیلی وجود نداشت. بین یادگیری خودراهبر و اضطراب همبستگی معکوس و معناداری و در حد متوسطی وجود داشت (۰۰۰۱/۰=p، ۴۲۶/۰- =r). بین یادگیری خودراهبر و عزت نفس همبستگی مستقیم وجود داشت (۱۲۲/۰=r، ۰۴۶/۰=p). نتیجه گیری: بنابراین، برای رشد یادگیری خودراهبر در دانشجویان پرستاری لازم است مدرسان پرستاری به کاربرد بیشتر یادگیری خودراهبر در دوره های پرستاری، بهبود روش های تدریس و ترویج یادگیری مادام العمر توجه داشته باشند و برای رشد این نوع یادگیری و دستیابی به اهداف آموزشی لازم است تا شرایط استرس زا در محیط های آموزش بالینی تعدیل گردد و عزت نفس کافی را در دانشجویان پرستاری ایجاد نمود.