تاثیر اقدامات مداخل هایی کاهش خطر بر آمادگی های ارتباطی، حین پاسخ به بحران زلزله و ریکاوری بعد از وقوع زلزله در سالمندان

مقدمه: آسیب پذیری و مصدومیت درروند همه مراحل بلایا وجود دارند، شواهد نشان می دهد که افراد سالمند در طول تاریخ یکی از چندین گروه جمعیت با آسیب پذیری بالا در حوادث و بلایا می باشند. این پژوهش باهدف بررسی تاثیر اقدامات مداخل هایی کاهش خطر بر آمادگی های ارتباطی، حین پاسخ به بحران زلزله و ریکاوری بعد از وقوع زلزله برای زلزله احتمالی در بین سالمندآن هادیشهر جلفا طراحی و اجرا گردید. روش کار: این پژوهش از نوع مطالعات نیمه تجربی بود که در سال ۱۳۹۳ بر روی ۵۰ سالمند (۲۵ نفر مداخله و ۲۵ نفر شاهد) که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترسی و تصادفی ساده از میان دو مرکز بهداشتی و درمانی فعال در هادیشهر انتخاب شده بودند انجام گردید. در این مطالعه از پرسشنامه محقق ساخته مقیاس آمادگی استفاده شد که دارای ۳۴ سوال بوده و اعتبار آن از طریق محاسبه ضریب نسبت روایی محتوا و شاخص روایی محتوا و پایایی آن از طریق همسانی درونی موردبررسی قرار گرفت. سپس مداخله آموزشی (به روش آموزش کارگاهی و پخش فیلم) برای گروه مداخله اجرا و یک ماه بعد از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد. داده ها با استفاده از نسخه ۱۶ نرم افزار SPSS و آزمون های کای دو، آنالیزکواریانس، تی مستقل و زوجی مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج نشان داد که بعد از انجام برنامه مداخله ای در گروه مداخله میانگین نمره آمادگی ارتباطی (۰/۰۰۱= P) آمادگی حین پاسخ به بحران (۰/۰۰۴= P) و ریکاوری بعد از بحران (۰/۰۱۷= P) به طور معنی داری نسبت به گروه شاهد افزایش داشته است که نشانگر موثر بودن برنامه مداخله ای می باشد. نتیجه گیری: برنامه آموزشی مداخله ای تدوین شده بر زیر مقیاس های آمادگی در برابر زلزله تاثیر مثبت داشت، بنابراین آمادگی این گروه آسیب پذیر را می توان با استفاده از ترکیبی از شیوه های آموزش مداخله ای برای آمادگی مقابله با بحران ارتقاء داد.