بررسی کارآیی بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی تهران با استفاده از روش تحلیل پوششی داده ها

مقدمه: لازمه کنترل هزینه های بیمارستان به عنوان مهمترین واحد عملیاتی نظام بهداشت، آشنایی با مفاهیم اقتصادی نظیر کارایی است. هدف این مطالعه تعیین کارآیی بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی تهران می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی- مقایسه ای، برای سنجش کارایی ۱۲بیمارستان دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، از روش تحلیل پوششی داده ها استفاده شد. نهاده ها شامل: تعداد پزشک و کارکنان پرستاری (سناریوی ۱) بعلاوه تعداد تخت فعال، میزان گردش تخت (سناریوی۲) بود. ستانده ها نیز شامل: تعداد بیماران ترخیص شده (حالت ۱) و کارکرد اتاق عمل (حالت۲) بود. اطلاعات با استفاده از مستندات موجود در معاونت درمان و "فرم اطلاعات عمومی بیمارستان" (Hospital’s General Information Form)، جمع آوری و با نرم افزار Deep۲.۱ آنالیز شد. یافته ها: کمترین میانگین کارایی فنی در سال ۱۳۹۲، ۰۴۸/۰ و در نیمسال اول ۱۳۹۳، ۱۹۴/۰ بود. بیمارستانهای ۵ و۶ در سال ۱۳۹۲ و بیمارستانهای ۱و۲و۳ در نیمسال اول ۱۳۹۳ بیشترین میزان کارایی (۰۰۰/۱) را داشتند. نتیجه گیری: در بیمارستان هایی که کارایی کمتر از یک داشتند عدم کارایی مربوط به کارایی مقیاس و فنی می باشد. لذا، اصلاح این دو نوع کارایی، موجب کسب کارآیی مطلوب خواهد شد. پیشنهاد می شود بیمارستان های مذکور با بهینه سازی تعداد مازادهای خود، حتی المقدور از مقادیر اولیه نهاده ها کم کنند تا به کارایی مطلوب دست یابند.