کارآیی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) بر کاهش فرسودگی زناشویی زوج ها

مقدمه: درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، یکی از درمان های رفتاری نسل سوم است و در آن تلاش می شود بجای تغییر شناختها، ارتباط روانشناختی فرد با افکار و احساساتش افزایش یابد. هدف پژوهش حاضر تعیین کارآیی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) بر کاهش فرسودگی زناشویی زوجها بود. روش: در قالب یک مداخله نیمه تجربی به شیوه پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل، ۲۰ زوج به شیوه نمونه گیری در دسترس از میان زوجین دارای مشکلات زناشویی مراجعه کننده به مرکز مشاوره و خدمات روانشناختی راستین در بهار سال ۱۳۹۴ انتخاب و بطور تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل (هر کدام ۱۰ زوج) تقسیم شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه فرسودگی فرسودگی پاینز (CBM) ۱۹۹۶ بود. گروه آزمایش مداخله درمانی به شیوه درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد را به مدت دوازده جلسه دو ساعته به شیوه گروهی دریافت نمودند اما برای گروه کنترل درمانی ارایه نشد. پس از اتمام جلسات درمان از هر دو گروه پس آزمون بعمل آمد. داده ها با آزمون T تفاضل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: بین نمرات پس آزمون (۱۰/۷۸) و پیش آزمون (۶۰/۹۳) گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل تفاوت معناداری وجود داشت (۳۲/۸- =T، ۰۱/۰>P). به عبارت دیگر مداخله درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد در کاهش فرسودگی زناشویی زوجین گروه آزمایش موثر بود. نتیجه گیری: نتایج پژوهش بیانگر تاثیر روش درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد در کاهش فرسودگی زناشویی زوجها بود. توصیه می گردد مشاوران و درمانگران خانواده از این شیوه درمانی در مراکز مشاوره و کلاس های آموزش خانواده جهت حل مشکلات زناشویی زوجها بهره ببرند.