ملاقات در بخش های آی سی یو و باور پرستاران

مقدمه: بستری شدن در بخش های مراقبت ویژه به عنوان یک بحران برای بیمار و خانواده بوده و موضوع ملاقات در این بخش ها از اساسی ترین مفاهیم در پیشبرد مراقبت همه جانبه و یکی از نیازهای اساسی آنها می باشد. علیرغم وجود مدارک مبتنی بر شواهد مبنی بر فوائد ملاقات، همچنان ممنوعیت ملاقات در بخشهای مراقبت ویژه ایران اعمال می شود و این موضوع همواره به عنوان موضوعی چالش بر انگیز بین پرستاران می باشد که در برخورد با پدیده ملاقات رفتارهای مختلفی از خود نشان می دهند. جهت ایجاد تغییر در سیاست ملاقات در بخش های مراقبت ویژه آگاهی از باور پرستاران حائز اهمیت است. هدف مطالعه حاضر، بررسی باور پرستاران درباره ملاقات آزاد در بخش های مراقبت ویژه بود. روش: این مطالعه از نوع توصیفی مقطعی بر روی ۱۲۷ پرستار شاغل در بخش های مراقبت ویژه مراکز آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی گیلان در شهر رشت در سال۱۳۹۳ انجام شد. ابزار بررسی شامل فرم ثبت اطلاعات دموگرافیک جهت دستیابی به اطلاعات فردی اجتماعی پرستاران و پرسشنامه BAVIQ جهت بررسی باور پرستاران می باشد. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از نرم افزار spss نسخه ۲۱ و به کمک آزمون تی تک نمونه ای و آزمون دو جمله ای مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و (p<۰/۰۵) از نظر آماری، معنی دار تلقی شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که به ترتیب ۳۰/۸۰ و۷۰/۷۸% پرستاران به دلیل اختلال در برنامه ریزی و انجام مراقبتهای مستقیم پرستاری باور منفی تری نسبت به ملاقات آزاد دارند. اما ۸۰/۵۹% آنها معتقدند که ملاقات آزاد باعث کاهش اضطراب خانواده می شود (p<۰/۰۵). نتیجه گیری: اغلب پرستاران معتقدند که ملاقات آزاد به دلیل تاثیرات سوء روی بیمار و افزایش بار کاری خودشان، مفید نمی باشد و بنابراین، باور منفی نسبت به آن دارند.