تاثیر قصه نویسی بر مهارت حل مسئله کودکان۱۲- ۸ سال مقیم در مراکز شبه خانواده استان گلستان (۱۳۹۷)

مقدمه: کودکان بی سرپرست و بدسرپرست از حمایت موثر والدین و نیز از مزایای زندگی در خانواده محروم هستند. مراقبت، درک همدلانه و مشارکت، ساختار قدرت شفاف و حل مسئله از کارکردهای ضروری خانواده است. یکی از مهمترین روش ها در حل تعارضات، مهارت حل مسئله است. هدف از این مطالعه تعیین تاثیر قصه نویسی بر مهارت  حل مسئله کودکان۱۲- ۸ سال مقیم در مراکز شبه خانواده استان گلستان در سال (۱۳۹۷) بود. روش : این پژوهش از نوع تجربی پیش آزمون- پس آزمون با دو گروه آزمودنی و کنترل بود. این مطالعه تجربی به صورت یک سو کور و گروه های موازی با حجم نمونه ۲۲ نفر در هر گروه در مراکز نگهداری از کودکان مقیم در مراکز شبه خانواده انجام شد. مراکز به صورت احتمالی خوشه ای انتخاب شدند. تخصیص تصادفی آنها در دو گروه مراقبت معمول و گروه قصه نویسی با استفاده از پاکت های مهر و موم شده انجام شد. گروه قصه نویسی ۸ جلسه ۴۵ دقیقه ای تحت نظارت کمک پژوهشگر مداخله را دریافت نمود و گروه مراقبت معمول در طی این دوره هیچ مداخله ای دریافت نکرد. ابزار مورد استفاده در ای مطالعه پرسشنامه کسیدی و لانگ بود. یافته ها: مهارت حل مسئله، در دو گروه قصه نویسی و معمول قبل از دوره مداخله اختلاف آماری معنی داری نداشت و تفاوتی نداشتند(۰/۱۴P=)، اما این آزمون در دو گروه بعد از اجرای مداخله قصه نویسی اختلاف معنی داری را نشان داد(۰/۰۰۱P<). نتیجه گیری: مداخلات شناختی رفتاری مانند قصه نویسی می توانند برای کودکانی با شرایط خاص سودمند بوده و سبب رشد و تحول شناختی در آنان گردند.  مداخلاتی مانند قصه نویسی، قصه گویی و روایت درمانی می توانند با قرار دادن کودکان در شرایط و استفاده از تخیل آن ها موجب ارتقاء مهارت هایی همچون مهارت حل مسئله شوند.