راهکار ایجاد ثبات در مدیریت فرهنگ و هنر در کلانشهر تهران

در کلانشهر تهران علی رغم رشد مناسب بخش فرهنگ و هنر، هنرهایی که به صورت غیرانتفاعی مدیریت می شوند با محیطی مواجه شده اند که این رشد را تهدید می کند که این امر ضرورت تثبیت چشم انداز آینده را نمایان می سازد. این امر چالش هایی جدی را برای ثبات بخشهای فرهنگ و هنر محلی ایجاد می کند. در این تحقیق سعی شده است تا وضعیت بخش فرهنگ و هنر کلان شهر تهران بررسی شده و اقداماتی برای اطمینان از پایداری آن پیشنهاد شود. این تحقیق سه هدف را دنبال می کند: (۱) شناسایی منابع و ویژگی های این محیط جدید، (۲) توصیف روش هایی که جوامع هنری محلی به چالش های جدید پاسخ می دهند و (۳) تجزیه و تحلیل بخش هنر کلان شهر تهران و پیشنهاد راه حل های بالقوه برای ایجاد ثبات در آن. به این منظور طیف وسیعی از منابع، هم کمی (داده ها و گزارش های منتشر شده) و هم کیفی (مصاحبه ها، گروه های متمرکز) مورد استفاده قرار گرفته است. در جریان این تحقیق دو رویکرد جدید برای بررسی بخش های هنرهای محلی معرفی شده است. رویکرد اول یا روش بوم شناختی بر رابطه بین سه مولفه بوم شناسی سازمانی جوامع محلی متمرکز است: زیرساخت های هنری آنها؛ سیستم های پشتیبانی که این زیرساخت ها به آنها وابسته هستند؛ و محیط های اجتماعی جمعیت شناختی، اقتصادی و سیاسی که در آن فعالیت می کنند. رویکرد دوم چارچوبی است برای توصیف و ارزیابی مکانیسم های سازمانی و استراتژی های عملیاتی اتخاذ شده توسط جوامع محلی برای حمایت از بخش های هنری خود. بین سال های ۱۳۳۰ و ۱۳۶۰، بخش هنر دوره ای از گسترش بی سابقه را تجربه کرد که دو عامل نقش مهمی در این توسعه ایفا کردند: اتخاذ یک استراتژی تامین مالی مشترک و گسترش منابع مالی جدید که امکان اجرای آن استراتژی را فراهم کردند. طی اواسط دهه ۶۰ بخش های هنری محلی علاوه بر فضای رقابتی جدید تامین مالی و محیط عملیاتی با یک محیط سیاسی مواجه شدند که مستلزم استراتژی های جدید بودجه و استدلال های جدید برای حمایت بود