اثر تمرین تداومی و تناوبی شدید بر بیان ژن های Bcl-۲،Bax و پروتئین P-۵۳ بافت بطن چپ موش صحرائی نرمبتلا به دیابت نوع۲

مقدمه: هدف از این مطالعه مقایسه اثر ۸ هفته تمرین تداومی و تناوبی شدید بر بیان ژن­های Bcl-۲،Bax  و سنتز پروتئین P-۵۳ در بافت بطن چپ موش صحرائی نرمبتلا به دیابت نوع۲ بود. روش کار: ۲۴ سر موش نر دیابتی به سه گروه ۸ تایی؛  تمرین تدوامی(CT)، تناوبی شدید(HIIT) و کنترل(C) تقسیم شدند. القاء دیابت به صورت پلت با رژیم غذایی پر چرب به مدت ۲۴ هفته انجام شد. برای سنجش گلوکز پلاسما از روش گلوکز اکسیداز، اندازه گیری مقادیر انسولین از روش الایزا و شاخص مقاومت به انسولین از روش HOMA-IR استفاده شد. همچنین جهت تعیین بیان ژن­های Bax،Bcl-۲  و سنتز پروتئین P-۵۳ از روش PCRReal time- استفاده شد. نتایج: بیان ژن Bcl-۲  در گروه HIIT نسبت به گروه تمرین  CT(۰۰۲/۰P=) و کنترل (۰۰۰/۰P=) و در گروه CT نسبت به گروه کنترل (۰۳۳/۰P=) افزایش معناداری نشان داد. ژن Bax نیز در هر دو گروه تمرین  HIIT(۰۰۰/۰P= ) و CT (۰۰۹/۰P=) نسبت به گروه کنترل کاهش معناداری نشان داد. سنتز پروتئین p-۵۳ در گروه HIIT نسبت به گروه تمرین CT (۰۱۲/۰P=) و کنترل (۰۰۰/۰P=) کاهش معناداری را نشان داد. نتیجه گیری: بر اساس یافته­های به دست آمده ۸ هفته تمرین تناوبی شدید با تاثیر بالاتر بر افزایش بیان ژن Bcl-۲ و کاهش سنتز پروتئین P-۵۳ احتمالا می­تواند آپوپتوز را در بطن چپ موش­های مبتلا به دیابت بهبود بخشد که  فیبروز و اختلال  عملکردی را در بافت قلب کاهش داده و احتمالا می­تواند عامل موثری در کاهش کاردیومیوپاتی ناشی از دیابت باشد.