استفاده از شاخص ناهمواری موضعی در ارزیابی وضعیت ناهمواری روسازی در فرآیند تحویل راه ها

ناهمواری یک از شاخص های مهم در ارزیابی وضعیت عملکردی روسازی و در فرآیند تحویل راه ها است. به طور کلی شاخص های مختلفی برای ارزیابی ناهمواری وجود دارد که یکی از آن ها شاخص ناهمواری موضعی Localized Roughness است که امروزه در سطح کشورهای جهان کاربرد دارد. این شاخص محدوده های ناهموار با طول کم را که در ارزیابی ناهمواری با فواصل ثابت در قطعات بزرگتر ( ۱۰۰ متر یا بیشتر) قابل شناسایی نیستند و حاصل یک موضع خاص (خرابی روسازی یا مسائل اجرایی) هستند را مشخص می نماید. در این تحقیق ضمن بررسی موارد استفاده از این شاخص، روند محاسبه، استانداردها و معیارهای مورد استفاده توسط متولیان راه، به صورت موردی به ارزیابی ناهمواری موضعی و مقایسه آن با نتایج ارزیابی با روش فاصله ثابت (میانگین شاخص IRI در قطعات ۱۰۰ متری با استفاده از معیار داخلی) پرداخته شده است. در محور جدیدالاحداث مورد ارزیابی قرار گرفته، از نظر میانگین شاخص IRI در محدوده قابل تحویل و تنها دارای یک قطعه با شاخص IRI بیش از ۲/۲ است. در گام بعدی با تعیین مرز فرضی ناهمواری موضعی m/km ۵ بر اساس نتایج مرور ادبیات و انجام تحلیل ناهمواری موضعی با استفاده از نرم افزار ProVAL، تعداد ۱۳ قطعه در طول مسیر با ناهمواری موضعی بیشتر از m/km ۵ مشاهده شد که با تطبیق آن ها با نتایج ناهمواری در قطعات ۱۰۰ متری، ۱۲ قطعه از آن ها در محدوده قطعات قابل تحویل و قابل تحویل مشروط بوده است که در روش میانگین گیری در فواصل ثابت شناسایی نشده است و با اصلاح آن ها میانگین شاخص ناهمواری کلی نیز کاهش می یابد. بنابراین ارزیابی ناهمواری موضعی به منظور شناسایی و اصلاح این قطعات جهت افزایش کیفیت سواری دهی و رضایت مندی کاربر راه و کاهش روند خرابی روسازی از اهمیت ویژه ای برخوردار است و امری ضروری می باشد