بررسی و نقد مولفه های سبکی در "قصیده بائیه" شریف رضی

سبک­­شناسی به عنوان جدیدترین شیوه نقد و تحلیل متون از کارآمدی قابل توجهی برخودار است. این شیوه نه فقط در نقد جدید بلکه در نقد قدیم هم توسط ناقدان سرشناسی چون جاحظ و ابوهلال عسکری، عبدالقاهر جرجانی و دیگران مطرح و معیارها و عناصر آن کشف و بررسی شده است. این پژوهش قصد دارد تا به تحلیل قصیده بائیه شریف رضی، که قصیده­ای کلاسیک و محکم بر پایه اصول شعری دوره جاهلی است بر پایه مولفه­های سبکی مشهور که در نقد قدیم و نقد جدید (از قبیل، مطلع و مقطع، صور خیال، عنصر عاطفه و...) مطرح بوده را مورد مطالعه قرار دهد. شاعر در این قصیده­ی غرا با سبک و اسلوبی جزیل و حماسی، به حسب و نسب خود فخر ورزیده است و معانی متعالی و نابی به کار برده است. قصیده­ی مورد نظر از معانی بلند و از انسجامی محکم برخوردار است، کما این­که ویژگی­های بلاغی، واژگانی و آوایی قصیده در پی انتقال مضمون فخر و خودستایی است و هارمونی زیبایی میان محتوا و عناصر ساختاری قصیده برخوردار است. روش نقد در این مقاله روش توصیفی تحلیلی است که در پی کشف و بررسی مهم­ترین عناصر و ویژگی­های سبکی قصیده است.