اثربخشی رویکرد تحلیل رفتار متقابل بر سازگاری زناشویی و رضایت از زندگی مادران دانش آموزان پسر مقاطع ابتدایی منطقه ۱ شهرتهران

این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی رویکرد تحلیل رفتار متقابل بر سازگاری زناشویی و رضایت از زندگی مادران دانش آموزان پسر مقاطع ابتدایی منطقه ۱ شهر تهران انجام گرفت. جامعه آماری مورد مطالعه کلیه ی مادران دانش آموزان پسر مقطع اول ابتدایی در سال ۹۷-۱۳۹۶ بود، طرح پژوهش از نوع نیمه آزمایشی همراه با پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل و انتخاب نمونه به روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای و گمارش تصادفی ساده انجام گرفت و حجم نمونه به منظور آموزش رویکرد تحلیل رفتار متقابل تعداد ۳۰ نفر انتخاب شدند که ۱۵ نفر در گروه آزمایش و ۱۵ نفر در گروه کنترل قرار گرفتند. روش جمعآوری اطلاعات با استفاده از، مقیاس های سازگاری زناشویی-اسپانیر(۱۹۷۶) و رضایت از زندگی دینر و همکاران (۱۹۸۵) و نیز آموزش رویکرد تحلیل رفتار متقابل در طی ۸ جلسه به مدت ۹۰ دقیقه در هفته بر روی نمونه مورد نظر اجرا شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون آماری (تحلیل کوواریانس چند متغیری) صورت گرفت. یافته های بدست آمده نشان داد: آموزش رویکرد تحلیل رفتار متقابل تاثیر مثبت بر سازگاری زناشویی و مولفه های (رضایت دونفری، همبستگی دونفری، توافق دو نفری و ابراز محبت) گروه آزمایش در پس آزمون داشت و همچنین باعث افزایش رضایت از زندگی گروه آزمایش در پس آزمون شد. نتایج حاکی از آن بود که رویکرد تحلیل رفتار متقابل موجب افزایش سازگاری زناشویی و رضایت از زندگی مادران دانش آموزان پسر پایه اول مقطع دبستان می گردد. بطور کلی مفهوم سازگاری زناشویی و رضایت زندگی به عنوان متغیر وابسته این پژوهش و همچنین آموزش تحلیل رفتار متقابل به عنوان متغیر مستقل این پژوهش مورد بررسی قرار گرفته شد. با توجه به این امر که زندگی بشر در طی قرون متمادی دستخوش تغییرات و دگرگونی هایی بوده است که گاه در کنترل و گاه خارج از کنترل انسان بوده است و به نحوی سازگاری و آرامش انسان را بر هم زده و فشار و اضطراب را به دنبال داشته است.