مقایسه عزت نفس و مشکلات بین فردی دانشجویان پزشکی مبتلا به اختلال خودشیفته ناسازگار، خودشیفته سازگار و عادی

مقدمه: مطالعه حاضر با هدف مقایسه عزت نفس و مشکلات بین فردی دانشجویان پزشکی مبتلا به اختلال خودشیفته ناسازگار، خودشیفته سازگار و عادی انجام گرفت. روش کار: روش پژوهش علی- مقایسه ای بود. از جامعه دانشجویان علوم پزشکی دانشگاه آزاد اسلامی شهر تهران، ۲۱۰ فرد به روش نمونه گیری دردسترس به عنوان نمونه انتخاب و بر مبنای ارزیابی دو پرسشنامه سیاهه خودشیفتگی آسیب شناختی (PNI) و مقیاس شخصیت خودشیفتگی (NPI) در سه گروه ۷۰ نفره خودشیفتگی سازگار، خودشیفتگی ناسازگار و فاقد خودشیفتگی قرار گرفتند. جهت سنجش متغیرهای موردنظر از پرسشنامه های مقیاس عزت نفس روزنبرگ (RSES) و مقیاس مشکلات بین فردی ۳۲ سوالی (IIP-۳۲) استفاده و در نهایت تجزیه و تحلیل داده ها به روش تحلیل واریانس و آزمون تعقیبی توکی انجام شد. نتایج: نتایج نشان داد عزت نفس در هر سه گروه تفاوت معنی داری با یکدیگر نشان دادند (۰۵/۰p <) و عزت نفس در گروه خودشیفته سازگار بیشتر از دو گروه دیگر گزارش شده است. همچنین تمامی ابعادهای مشکلات بین فردی در هر سه گروه تفاوت معنی داری با یکدیگر نشان دادند (۰۵/۰p <). نتیجه گیری: خودشیفتگی ناسازگار می تواند بر عزت نفس و مشکلات بین فردی دانشجویان علوم پزشکی تاثیر منفی بگذارد. ویژگی هایی همچون عدم اعتماد به دیگران، عدم بیان مستقیم احساسات، عدم همدلی و نادید گرفتن احساسات دیگران در افراد خودشیفته ناسازگار با کم بودن میزان حمایت گری و مشارکت همخوانی دارد. افراد با ویژگیهای خودشیفتگی ناسازگار از حضور در جمع فقط به عنوان ابزاری برای ایجاد احساس برتری و تسلط در خود استفاده می نمایند، در تصمیمات مهم زندگی تابع دیگران نبوده و بدون توجه به تاثیری که بر دیگران بر جای میگذارند خود را ابراز می نمایند. در اصل وجود رگه های خودشیفتگی در حد سازگار و ناسازگار باعث ایجاد مشکلات بین فردی در مقیاس حمایت گری و مشارکت می شود. چرا که احساس استحقاق و برتری، فقدان همدلی، ناتوانی در ایجاد و حفظ پیوندهای گرم و عاطفی با دیگران و عدم جهت گیری اشتراکی نسبت به روابط موجب می شود تا پیش نیازهای برقراری روابط سالم بین فردی در این افراد دچار آسیب گردد.