مدل یابی تحول مثبت نوجوانی بر اساس خودتنظیمی، شایستگی اجتماعی و پیوند ولدینی

هدف پژوهش، مدل یابی تحول مثبت نوجوانی بر اساس خودتنظیمی، شایستگی اجتماعی و پیوند والدینی بود. روش پژوهش همبستگی با تکیه بر معادلات ساختاری می باشد. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه مدارس دولتی شهر تهران بود، که در سال ۹۸-۹۹ مشغول به تحصیل می باشند. با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای تعداد ۴۰۰ نفر دانش-آموز انتخاب شدند. ابزار ها شامل: پرسش نامه تحول مثبت نوجوانی گلدوف (۲۰۱۴)، پرسش نامه خودتنظیمی (۲۰۰۷)، پرسش نامه شایستگی اجتماعی فلنر (۱۹۹۰)، پرسش نامه پیوند والدینی پارکر (۱۹۷۹) بود. داده ها با استفاده از روش معادلات ساختاری مورد تحلیل قرار گرفت. ادراک شایستگی اجتماعی، می تواند انگیزه دانش آموزان را برای درگیر شدن در تکالیف تحولی و چالش های زندگی و شرایط مطلوب ترغیب کند و نوجوانان با ادراک شایستگی بالا کارکردهای سازگارانه مناسبی دارند. بنابراین می توان عوامل انگیزشی مانند اعتماد و اطمینان دانش آموزان به توانمندی های خویش را از عوامل پیش بینی کننده تحول مثبت نوجوانی در نظر گرفت. یکی از مولفه های بعد بیرونی و مهم در روند تحول مثبت نوجوانی که مبتنی بر نتایج پژوهش می باشد، پیوند والدینی است، خانواده اولین بافت و زمینه ای است که دانش آموز آن را تجربه می کند. در مجموع نتایج این پژوهش نشان می دهد که برای مدل یابی تحول مثبت نوجوانی می توان بر خودتنظیمی، شایستگی اجتماعی و پیوند والدینی تاکید کرد و مدل بدست آمده را در آموزش تحول مثبت نوجوانی به کار بست. همچنین نتایج حاصل از پژوهش، نشان داد که پژوهش از برازش مطلوبی برخوردار است و تحول مثبت نوجوانی را می شود بر اساس متغیرهای خودتنظیمی، شایستگی اجتماعی و پیوند والدینی پیش بینی کرد و فرضیه های پژوهش مورد تایید قرار گرفت