تاثیر زوج درمانی مثبت نگر بر شادکامی زناشویی، صمیمت زناشویی و اضطراب اجتماعی زوجین متقاضی طلاق

هدف این پژوهش تعیین تاثیر زوج درمانی مثبت نگر بر شادکامی زناشویی، صمیمیت زناشویی و اضطراب اجتماعی زوجین متقاضی طلاق بود. روش مطالعه حاضر نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش زوجین متقاضی طلاق مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر ورامین در فصل تابستان سال ۱۳۹۸ بودند که تعداد ۳۰ زوج با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و با روش تصادفی در دو گروه مساوی (هر گروه ۱۵ زوج) جایگزین شدند. گروه آزمایش ۱۲ جلسه ۹۰ دقیقه ای زوج درمانی مثبت نگر دریافت و گروه کنترل آموزشی ندید. ابزارهای پژوهش، پرسشنامه های شادکامی زناشویی (آزرین و همکاران، ۱۹۷۳)، صمیمت زناشویی (والکر و تامپسون، ۱۹۸۳) و اضطراب اجتماعی (کانور و همکاران، ۲۰۰۰) بودند. داده ها با روش تحلیل کوواریانس تک متغیری در نرم افزار SPSS نسخه ۲۴ تحلیل شدند. یافته ها نشان داد که گروه های آزمایش و کنترل در مرحله پیش آزمون از نظر متغیرهای شادکامی زناشویی، صمیمیت زناشویی و اضطراب اجتماعی تفاوت معناداری نداشتند (۰۵/۰P>)، اما در مرحله پس آزمون از نظر هر سه متغیر تفاوت معناداری داشتند. به عبارت دیگر، زوج درمانی مثبت نگر باعث افزایش شادکامی زناشویی و صمیمیت زناشویی و کاهش اضطراب اجتماعی زوجین متقاضی طلاق شد (۰۵/۰P<). با توجه به تاثیر روش زوج درمانی مثبت نگر در بهبود ویژگی ها، استفاده از آن توسط روانشناسان و درمانگران خانواده برای بهبود ویژگی های شادکامی زناشویی، صمیمیت زناشویی و اضطراب اجتماعی زوجین متقاضی طلاق ضروری است.