اثربخشی زوج درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر بهبود صمیمت اجتماعی و انعطاف پذیری روان شناختی زوج های ناسازگار

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی زوج درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر بهبود صمیمیت اجتماعی و انعطاف پذیری روان شناختی زوج های ناسازگار انجام گرفته است. جامعه آماری پژوهش شامل ۱۰۰ زوج از زوج های مراجعه کننده به مراکز مشاوره ی شهر اهواز در فصل پاییز ۱۳۹۶ بود. نمونه پژوهش شامل ۳ زوج (۶ نفر) از زوج های مراجعه کننده به این مراکز بودند که با توجه به نتایج مقیاس سازگاری زوجی (اسپانیر، ۱۹۷۶) با خط برش ۱۰۱و با روش نمونه گیری هدف مند انتخاب شدند. در این پژوهش از طرح شبه آزمایشی تک موردی از نوع خط پایه چندگانه ناهم زمان استفاده شد. برای سنجش صمیمیت اجتماعی از خرده مقیاس صمیمیت اجتماعی مقیاس ارزیابی شخصی صمیمیت شافر و السون (۱۹۸۱) و برای سنجش انعطاف پذیری روان شناختی از مقیاس پذیرش و اقدام نسخه ۲ (AAQII) استفاده شد. پروتکل زوج درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد در سه مرحله خط پایه، مداخله ی ۱۲ جلسه ای به صورت هفتگی (جلسه های ۹۰ دقیقه ای) و پیگیری ۲ ماهه اجرا گردید. تحلیل داده ها به روش های تحلیل دیداری، شاخص تغییر پایا و فرمول درصد بهبودی انجام گردید. یافته ها نشان داد که زوج ها در مرحله درمان در صمیمیت اجتماعی ۹۳/۴۱% و در انعطاف پذیری روان شناختی ۹۶/۳۶% بهبود را تجربه کردند. یافته های پژوهش حاضر روشنگر این است که زوج درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد با افزایش پذیرش، ذهن آگاهی و رفتارهای متعهدانه از کارایی لازم در بهبود صمیمت اجتماعی و انعطاف پذیری روان شناختی در روابط زوجی برخوردار است. لذا درمانگران حوزه زوج و خانواده می توانند از این رویکرد جهت بهبود روابط زوجی استفاده نمایند.