توان خود مراقبتی و نقش پیشگویی کننده آن در کیفیت زندگی سالمندان ساکن جامعه

مقدمه: کیفیت زندگی یکی از مسائل مهم عصر امروز در مراقبت سلامتی است. با وجود اهمیت بسیار زیاد امر خودمراقبتی و کیفیت زندگی در ارتقای سلامت سالمندان، متاسفانه در ایران به این موضوع توجه کافی نشده است. لذا این پژوهش با هدف تعیین میزان پیشگویی توان خودمراقبتی سالمندان در بهبود کیفیت زندگی آنان در شهر بجنورد در سال ۹۵ صورت گرفت. روش: این پژوهش توصیفی-تحلیلی با مشارکت ۱۸۰ سالمند انجام شد که به روش طبقه ای خوشه ای چند مرحله ای از بین  سالمندان ساکن جامعه شهر بجنورد انتخاب شده بودند. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه متغیرهای دموگرافیک، پرسشنامه کیفیت زندگی (SF۱۲) و پرسشنامه توانایی خود مراقبتی افراد سالمند (SASE)، بودند. برای توصیف و تحلیل داده ها از نرم افزارSPSS  نسخه ۲۱ استفاده گردید. یافته ها: میانگین سنی در این مطالعه ۶  ± ۵/۶۹ بود. میانگین نمره توان خود مراقبتی ۲۳/۶±۴۴/۶۵ و میانگین نمره کیفیت زندگی ۱۲/۶±۰۲/۲۶ بود. در بین زنان، حدود ۸۶ درصد آنان توان خودمراقبتی پایین داشتند. ارتباط توان خودمراقبتی با کیفیت زندگی بسیار ضعیف  و از نظر آماری معنی دار نبود (۰۵/۰ نتیجه گیری: همچنین با توجه به توان خود مراقبتی پایین اکثر  سالمندان شهر بجنورد و بخصوص زنان سالمند این شهر، توصیه می شود عوامل موثر بر توان خودمراقبتی بررسی و برنامه ریزی و اقدامات لازم در خصوص بهبود وضعیت توان خودمراقبتی از سوی مسئولین مربوطه صورت گیرد. توان خودمراقبتی نمی تواند پیشگو کننده تغییرات وضعیت کیفیت زندگی در سالمندان باشد.