تاثیر ساختار لیگاندهای بازشیف نشانده شده بر روی نانوسیلیکا در بهبود میزان حذف یون توریم از محلول آبی

یکی از مهم ترین مسائل ایمنی و چالش­ های اصلی کشورهای دارای فن ­آوری هسته ای، یافتن راهی برای کنترل مواد پرتوزای موجود در پس­ماند­های هسته ای است. توریم یکی از این عناصری است که باید در پس­ماند هسته ­ای مدیریت شود. در این مطالعه، از جاذب­ های نانوسیلیکای اصلاح شده با لیگاندهای بازشیف سالسیل آلدهید پروپیل تری اتوکسی سیلان (L۱)  و پیریدیل متیلیدین پروپیل تری اتوکسی سیلان (L۲)  جهت بهبود جذب یون توریم استفاده شده­ اند. به همین منظور، علاوه بر بررسی اثر ساختار لیگاند به کار برده شده، تاثیر متغیرهای مختلفی از جمله pH، زمان تماس و میزان جاذب، بررسی و شرایط بهینه برای عملکرد مطلوب مبادله­ کننده تعیین گردید. نتایج نشان داد که جاذب اصلاح شده با لیگاند L۱ عملکرد بهتری را از این جهت فراهم می­ آورد.