بررسی تحمل به شوری گونه بومی علف گندمی بیابانی (Agropyron desertorum L.)
محل انتشار: مجله فرآیند و کارکرد گیاهی، دوره: 3، شماره: 7
سال انتشار: 1393
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 184
فایل این مقاله در 12 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JISPP-3-7_008
تاریخ نمایه سازی: 13 دی 1400
چکیده مقاله:
در اکثر نقاط ایران به دلیل وجود شوری آب و خاک مشکلات زیادی در زمینه پرورش چمن در فضای سبز شهری وجود دارد. یکی از راهکارهای مناسب جهت حل این مشکل استفاده از گیاهان بومی متحمل به شوری میباشد. بر این اساس پژوهشی به منظور بررسی تاثیر چهار سطح شوری (شاهد با شوری ۳۶/۰، ۴، ۸ و ۱۶ دسی زیمنس بر متر) بر شاخص های مورفولوژیک و فیزیولوژیک در گونه بومی علف گندمی بیابانی به صورت طرح بلوک کامل تصادفی با سه تکرار به اجرا در آمد. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد با افزایش شوری رنگ، وزن تر و خشک اندام هوایی و ریشه، محتوای آب نسبی برگها و میزان پتاسیم موجود در اندام هوایی و ریشه کاهش یافت. همچنیین شوری باعث افزایش سدیم اندام هوایی و ریشه، نشت یونی برگها، پرولین و فعالیت آنزیمهای کاتالاز، پراکسیداز، آسکوربات پر اکسیداز گردید. با توجه به کاهش کیفیت ظاهری (رنگ)، محتوای آب نسبی برگها و همچنین افزایش نشت یونی غشا به نظر می رسد افزایش تولید پرولین و فعالیت آنزیمهای آنتی اکسیدانی نتوانسته است خسارات ناشی از تنش شوری را کاهش دهد. تمامی شاخصهای اندازه گیری شده در این آزمایش از همان شوری ۴ دسی زیمنس بر متر تفاوت معنیداری را با شاهد نشان داد. به طور کلی نتایج این آزمایش نشان داد گیاه علف گندمی بیابانی حساس به شوری بوده و تحمل آن کمتر از ۴ دسی زیمنس بر متر می باشد.
کلیدواژه ها:
Antioxidant enzymes ، Ion leakage ، Native species ، Proline content ، Relative water content ، آنزیم های آنتی اکسیدانت ، پرولین ، گونه بومی ، محتوای آب نسبی ، نشت یونی
نویسندگان
راحیل تاجمیر ریاحی
Young Researchers Club, Khorasgan Branch, Islamic Azad University
نعمت اله اعتمادی
Isfahan University of Technology
فروغ مرتضایی نژاد
Azad University of Khorasgan
امیر صادقی
Isfahan University of Technology