نقش ترکیبات فنولی زیست فعال عسل در بیماری دیابت از طریق کنترل تنش اکسیداتیوی حاصل از گونه های فعال اکسیژن

بیماری دیابت یکی از شایع ترین و گسترده ترین بیماری های مزمن و یک مسئله جهانی است. هایپرگلیسمی، مشخص کننده دیابت نوع ۲ است که منجر به تولید گونه های فعال اکسیژن می شود، درادامه ایجاد تنش اکسیداتیوی و تغییرات متعدد سلولی و مولکولی مانند اختلال عملکرد میتوکندریایی شده و عملکردهای طبیعی فیزیولوژیکی بدن را تحت تاثیر قرار می دهد. اختلال در عملکرد میتوکندری با عدم حساسیت به انسولین در انواع مختلف سلول ها مشخص می شود. علاوه بر این، نقش اصلی آنتی اکسیدان در ارتباط با اریتروئید ۲، فاکتور Keap۱, Nrf۲ و پاسخ آنتی اکسیدانی برای توضیح مسیرهای مولکولی مختلف دخیل در دیابت رمزگشایی شده است. بسیاری از عوامل طبیعی رژیم غذایی مانند عسل برای بهبود دیابت موردمطالعه قرار گرفته است. عسل در درجه اول غنی از کربوهیدرات است و همچنین دارای مقدار زیاد فلاونوئید و فنولیک اسیدها است. بنابراین، یک آنتیاکسیدان امیدوارکننده برای درمان اختلالات مختلف است. مکانیسم های ضددیابت بالقوه عسل بر اساس ترکیبات اصلی آن پیشنهاد شده است که این بررسی بر چشم اندازهای مختلف استفاده از عسل به عنوان یک عامل ضددیابت و دیدگاه های بالقوه آن تمرکز دارد.