مدل یابی ساختاری رضایت زناشوئی توسط همدلی و مسئولیت پذیری با میانجی گری تحمل ناکامی در مادران دارای کودک کم توان ذهنی

مادران دارای کودک کم توان ذهنی، کودکان شرایط روان شناختی مساعدی ندارند و در مقایسه با ومادران کودکان عادی، سطح بالایی از تنش و مشکلات سلامت روان را تجربه می کنند. از این رو، مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر همدلی و مسئولیت پذیری بر رضایت زناشویی با میانجیگری تحمل ناکامی در مادران دارای کودک کم توان ذهنی انجام گرفت. این پژوهش در زمره مطالعات همبستگی با استفاده از مدل معادلات ساختاری بود. جامعه آماری کلیه مادرانی که دارای کم توان ذهنی در حال تحصیل در مدارس کم توان ذهنی شهر ساری در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۳۹۹ بود و با استفاده از فرمول کوکران ۲۸۵ نفر به عنوان حجم نمونه به روش خوشه گیری دو مرحله ای انتخاب شدند. جهت جمع آوری داده ها از مقیاس همدلی داویس(۱۹۸۳)، مقیاس مسئولیت پذیری تقی زاده و ذبیح قاسمی (۱۳۹۶)، پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ، اولسون (۱۹۹۸) و مقیاس تحمل ناکامی هرینگتون (۲۰۰۵) استفاده شد. روایی سازه ابزارها به تایید رسید و پایایی آنها با استفاده از آزمون ضریب آلفای کرونباخ و پایایی ترکیبی محاسبه که از نظر آماری مورد تایید است. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون معادلات ساختاری در نرم افزار لیزرل استفاده شد. یافته ها حاکی بود. همدلی، مسئولیت پذیری و تحمل ناکامی بر رضایت زناشویی در مادران دارای کودک کم توان ذهنی اثر مستقیم و معنی داری دارا هستند و همچنین مسیر غیر مستقیم اثر همدلی و مسئولیت پذیری با میانجیگری تحمل ناکامی بر رضایت زناشویی در مادران دارای کودک کم توان ذهنی مورد تایید واقع گردید. با توجه به تایید مدل پژوهش و برخورداری توان پیش بینی متغیر رضایت زناشویی در مادران دارای کودک کم توان ذهنی به واسطه متغیرهای مورد بررسی، پیشنهاد می شود که کارگاه ها و سمینارهای آموزشی با هدف بررسی و تبیین تاثیر عوامل موثر بر رضایت زناشویی برای والدین دارای کودک کم توان ذهنی در مدارس استثنایی برگزار گردد.