بررسی اثر وزن کفش ورزشی بر دامنه فعالیت الکتریکی عضله درشت نی قدامی در افراد سالم و دارای آسیب ACL طی دویدن

کفش ورزشی ابزار درمانی غیر تهاجمی و در دسترس است که به عنوان یکی از بهترین روشها جهت تغییر الگوی بیومکانیکی دویدن شناخته میشود. جنبه های گوناگونی در ارزیابی تاثیرات کفش برای جلوگیری از آسیب و بهبود عملکرد مد نظر پژوهشگران بوده که وزن کفش یکی از این ویژگیها میباشد. درک عملکردی از اثرات وزن کفش بر روی بیومکانیک اندام تحتانی و عملکرد شروع کار با آن، ارزشمند خواهد بود زیرا به کمک آن میتوان از طرحهای خلاقانه ای برای تولید کفش استفاده کرد. دویدن یکی از رایج ترین فعالیت مردم در جامعه است که خود میتواند باعث بروز آسیبهای مختلف اسکلتی-عضلاتی شود. در طول دویدن، حداکثر نیروهای عمودی بیش از دو برابر وزن بدن در مقایسه با حالت معمولی هستند. زانو اولین دریافت کننده شوک در دویدن، و جابه جایی برای اندام تحتانی است این مفصل از لحاظ ایجاد ثبات و تحمل وزن و تعادل، همچنین از نظر تحرک و جابه جایی محوری ترین مفصل محسوب میگردد. آسیب رباط صلیبی قدامی یکی از رایج ترین آسیبهای اسکلتی-عضلاتی میباشد که خود نیمی از آسیبهای زانو را شامل میشود که ۷۰ درصد آن به صورت غیر برخوردی گزارش شده است. رباط صلیبی-قدامی به عنوان یک تثبیت کننده مکانیکی مفصل زانو محسوب میشود به طوری که از جابجایی درشتنی به جلو ممانعت کرده و پایداری داخلی، خارجی و چرخشی در مفصل ایجاد میکند با پاره شدن این رباط، زانو در جهت قدامی ناپایدار و تیبیا نسبت به فمور حرکت غیرطبیعی به جلو خواهد داشت و این حرکت به مرور زمان موجب افزایش آسیب عناصر دیگر زانو میشود. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر وزن کفش ورزشی بر دامنه فعالیت الکتریکی عضله درشت نی قدامی در افراد سالم و دارای آسیب ACL طی دویدن میباشد.روش کار: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی و آزمایشگاهی میباشد. ۹ مرد، دارای آسیب ACL و ۱۱ مرد که هیچگونه آسیب زانو نداشتند به صورت در دسترس از ورزشکاران شهرستان اردبیل داوطلب شرکت در این پژوهش شدند. داده ها در شرایط سه وزن کفش ورزشی شامل دویدن با وزنهای۱۰۰، ۲۰۰ و ۳۰۰ گرمی جمع آوری شد. فعالیت الکتریکی عضله درشتنی قدامی با استفاده از دستگاه الکترومایوگرام سطحی ثبت گردید. آزمون تحلیل واریانس دو سویه با اندازه گیریهای مکرر جهت تجزیه و تحلیل آماری داده ها مورد استفاده قرار گرفت. سطح معنی داری P>۰/۰۵ در نظر گرفته شد.یافته ها: بر اساس جدول (۱) و نمودار (۱) نتایج نشان داد که عامل وزن کفش ورزشی بر دامنه فعالیت الکتریکی عضله درشت نی قدامی در فاز پاسخ بارگیری تفاوت معنیداری ندارد (P=۰/۲۳۳)، و نیز اثر عامل گروه در فاز پاسخ بارگیری در این عضله تفاوت معنیداری ندارد .(P=۰/۸۳۳) به علاوه اثر تعامل وزن کفش ورزشی و عامل گروه نیز درفاز پاسخ بارگیری تفاوت معنیداری ندارد .(P=۰/۷۲۵) باتوجه به اینکه به لحاظ آماری بین گروه افراد سالم و دارای آسیب ACL اختلاف معنیدار وجود ندارد ولی با توجه به یافته ها در کفشهای ۱۰۰ و ۲۰۰ گرم این اختلاف به چشم میخورد، که نشان میدهد در حالت، کفشهای با وزن کمتر هم فعالیت این عضله در افراد دارای آسیب ACL بیشتر از افراد سالم است. اثر وزن کفش ورزشی بر فعالیت الکتریکی عضله درشت نی قدامی طی فاز پاسخ بارگیری بر اساس جدول (۲) و نمودار (۲) نتایج نشان داد که عامل وزن کفش ورزشی بر دامنه فعالیت الکتریکی عضله درشت نی قدامی در فاز جدا شدن پاشنه از زمین تفاوت معنیداری ندارد (P=۰/۲۲۱)، و نیز اثر عامل گروه در فاز جدا شدن پاشنه از زمین تفاوت معنیداری ندارد (P=۰/۹۰۱) ، به علاوه اثر تعامل وزن کفش ورزشی و عامل گروه نیز در فاز جدا شدن پاشنه از زمین معنیدار نمی باشد .(P=۰/۶۲۸)نتیجه گیری: بر اساس نتایج به دست آمده، وزن کفش ورزشی بر دامنه فعالیت الکتریکی عضله درشت نی قدامی تاثیری ندارد، اما بر اساس داده های آماری میزان فعالیت این عضله در فاز پاسخ بارگیری در وزن های ۱۰۰ و ۲۰۰ گرم، در افراد دارای آسیب ACL بیشتر بود، پیشنهاد میشود باتوجه به آسیب پذیر بودن عضلات در افراد دارای پارگی رباط صلیبی قدامی به خصوص عضلات اطراف زانو و مستعد بودن این افراد به آسیبهای دیگر زانو، و در معرض آسیب بودن افراد سالم و دور ماندن از میادین ورزشی و هزینه های آسیبهای متنوع ورزشی، ورزشکاران از کفش ورزشی سبک و دارای وزن استاندارد به عنوان در دسترسترین ابزار مورد استفاده در ورزش استفاده کنند.