بررسی واژه می در اشعار حافظ

شخصیت پردازی، یکی از بارزترین صور خیال در ادبیات فارسی می باشد. حافظ در اشعار خویش با شناخت کافی به طرح شخصیت ها و عناصر دراشعار خود می پردازد. ابعاد روحی و شخصیتی این اشخاص، به مرور شکل می گیرد و در هر غزل با چهره هایی تازه ،از اشیاء و عناصر گوناگون طبیعتبر می خوریم. .این شخصیت بخشی ها اغلب برخاسته از عواملی است و شاعر در آن اهداف خاصی را دنبال می کند. در بین عناصر مشخص، شاعر بهشخصیت بخشی به می توجه خاصی دارد و بیشتر به آن پرداخته است. بررسی منشا شخصیت بخشی ها نسبت به می نشان می دهد که حافظ درورای ظاهر ابیات در مورد می، به دنبال مقاصد دیگریست. در این مقاله، با استفاده از نظریات محققان غربی در باره استعاره و شخصیت بخشی و منشاآن و نیز بررسی اوضاع و احوال سیاسی و اجتماعی عصر شاعر و نیز ویژگی های شخصی خود شاعر، انواع شخصیت بخشی ها نسبت به می و منشا آنهادر شعر حافظ، بررسی و تحلیل می گردند. منشاهای شخصیت بخشی در شعر حافظ عبارتند از: تزیین و تصویرگری، بیان قوه تخیل، ضرورت اجتماعی،انتقال فکر و اندیشه، پوشیده گویی، بیان عواطف نسبت به مشخص. منشاهای شخصیت بخشی به می در شعر حافظ عبارتند از: تصویر گری و خیالپردازی، ضرورت اجتماعی و پوشیده گویی، اظهار علاقه و عواطف به مشخص.