بررسی ارتباط بین خودپنداره و بهداشت روانی در دانش آموزان ابتدایی شهرستان لارستان

مقدمه : با توجه به اینکه امروزه شناخت خصوصیات روانی کودکان مورد توجه برنامه ریزان آموزشی و پرورشی قرار گرفته است، هدف اصلی این پژوهش تعیین ارتباط خودپنداره و بهداشت روانی در دانش آموزان است .روش کار : این مطالعه از نوع توصیفی – تحلیلی بوده و جامعه آماری این پژوهش دانش آموزان مقطع ابتدایی مدارس شهرستان لارستان می باشد که بصورت تصادفی ۲۰۰ دانش آموز پسر و دختر ۱۰ تا ۱۲ سال انتخاب گردید. جهت جمع آوری داده ها، از پرسشنامه های بهداشت روان امینیان و نیز خودپنداره راجرز استفاده گردید. هر دو پرسشنامه استاندارد بوده و دارای پایایی و روایی معتبر می باشد. در نهایت با استفاده از نرم افزار SPSS Ver.۲۳ داده ها تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها : یافته های این پژوهش نشان می دهد که علاوه بر اینکه میان خودپنداره و بهداشت روان رابطه معکوس و معناداری وجود دارد، میان خودپنداره و بهداشت روانی دانش آموزان بر حسب سن و شغل پدر و مادر، نیز رابطه معکوس و معنادار و بر حسب تحصیلات پدر و مادر رابطه مستقیم و معناداری وجود دارد. ضمن آنکه این برحسب جنسیت هیچ رابطه معناداری مشاهده نشده است. بحث و نتیجه گیری : نتایج نشان می دهد که سن، تحصیلات و شغل والدین تاثیرات مستقیمی در کاهش و یا افزایش بین خودپنداره و بهداشت روانی دانش آموزان دارد و چنین استنباط میشود که هرچه میزان خودپنداره افراد طبیعی تر باشد، میزان بهداشت روان آنها بیشتر خواهد بود.