بررسی روش های مناسب سازی فضاهای شهری برای معلولین (مطالعه موردی: شهر ایذه)

فضاهای شهری میبایست از نظر کالبدی و اجتماعی، زمینه را برای استفاده و حضور پویای تمامی اقشار جامعه فراهم آورند. اما متاسفانه در طراحی و شهرسازی معمول امروزی که عمدتا فرضیاتشان بر پایه افرادی با وضعیت جسمانی سالم می باشد، عملا معلولین (توان خواهان) را از دسترسی به فضاها و امکانات شهری محروم کرده است. قشری که علت را نه در «معلول بودن شهر»، بلکه در «معلول بودن خویش» جست وجو می کند. بنابراین بدون آمایش بهینه و مناسب سازی فضاهای شهری در انطباق با نیازهای معلولین، نمی توان انتظار حضور فعال ایشان را در عرصه های جمعی زندگی شهری داشت. در واقع می توان، «مناسب سازی محیط شهری برای معلولین را، گسترش عدالت اجتماعی در کالبد شهر دانست». پژوهش حاضر بر اساس هدف، کاربردی و بر اساس ماهیت، توصیفی- موردی و تحلیلی بوده، حجم تصادفی نمونه مورد مطالعه(معلولین) ۳۴۲ نفر، اطلاعات موردنیاز از طریق مشاهده، پرسشنامه و GPS گردآوری و برای طبقه بندی و آنالیز داده ها از نرم افزارهای SPSS و ARC GIS استفاده شده است. بر اساس یافته های پژوهش، تعداد ۵۱۴ نقطه دارای مشکل و محدودیت که مانع از دسترسی آسان معلولین به فضاهای شهری در محدوده مورد مطالعه می گردد، شناسایی و برداشت شد. از اینرو بیشترین میزان نارضایتی معلولین با بیش از ۵۲/۳ درصد نارضایتی کامل، مربوط به ورودی و فضای داخلی اکثر فضاهای شهری به ویژه پیادهروها، ادارات، آرامستان ها و ... می باشد و مهمترین اولویت در بین راه حل های مناسب سازی، از نظر آنها مربوط به احداث پل ارتباطی بین پیاده رو و خیابان با ۷۷/۵ درصد، احداث رمپ (سطح شیب دار) و اصلاح ورودی ادارات و سایر مراکز خدماتی با ۷۵/۴ درصد و اصلاح و حذف موانع موجود در پیاده روها با ۷۴/۸ درصد می باشد.