مولفه های فضای زیست پذیر در شهر جدید هشتگرد با نگاه بیوفیلیک

نیاز بشر برای پیوند با دنیای طبیعی نیازی است فطری که انتقال مفاهیم آن در طراحی محیط های زندگی باعث افزایش کیفیت زندگی و ارتقاء زیست پذیری مکان خواهد شد. نیازی که همواره با خلقت انسان در پیوند بوده که دغدغه پاسخگویی به این نیاز منجر به پیدایش گرایش هایی در حوزه طراحی گشته است. طراحی بیوفیلیک یکی از نیازهای مهم طراحی معاصر محسوب می شود و پاسخی منطقی در برابر مسایل و مشکلات به وجود آمده در عصر صنعت و فناوری است و می تواند بهترین فرآیند برای محیط های مصنوع و انسان ساخت در طراحی باشد. طراحی به مثابه ظرف زیست بوم و محیط زیست شهری باید ارتباط و تعامل سازنده با محیط و ارتقاء زیست پذیری داشته باشد. در همین راستا حفظ هویت، سرزندگی و مشارکت جمعی و بهبود وضعیت اقلیم ضروری است. در ایران به دلیل رشد فزاینده نوسازی و به تبع آن تخریب و ترمیم بناهای بومی، شاهد تغییر در بافت و سیمای شهرهای کشور هستیم، به گونه ای که به سختی می توان فضایی را پیدا نمود که اصول معماری گذشته خود را حفظ کرده باشد. از طرفی از دیرباز معماری سنتی شهرهای ایران حائز اهمیت بوده و عامل اقلیم به عنوان یک پارامتر ویژه در طراحی، مورد توجه بوده است. با توجه به اینکه اکثر انگاره ها، غربی بوده لذا هدف اصلی این تحقیق منطبق کردن اصول طراحی بیوفیلیک با اصول طراحی در اقلیم گرم و خشک در یک فضای زیست پذیر است. معماری بومی دارای مفاهیم عمیقی است که پیوند دهنده انسان، طبیعت و معماری است و در پی راه حلی جامع برای ملاحظات محیطی و در عین حال برای به دست آوردن سطح کیفی زندگی در ارزش های فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی و آسایشی می باشد. یکی از اصول معماری بومی ایران طراحی همگام با اقلیم است.