نظریه پست مدرنیسم سبز گرا و سیاست توسعه پایدار؛ بررسی موردی صرفه جویی انرژی در ساخت وسازهای سنتی ایران

هدف مقاله پیش رو بررسی نقش محیط زیست در سیاست، توسعه پایدار و رابطه آن باصرفه جویی در انرژی در ساخت وسازهای سنتی ایران بر اساس نظریه پست مدرنیسم های سبز گرا است. پست مدرنیسم یکی از نظریات روابط بین الملل است که افرادی چون توماس هابز، جان لاک، ژان ژاک روسو، مالتوس، جان استوارت میل، فروید و هابرماس به آن پرداخته اند. سبزگراها به این نکته اشاره دارند که مشکلات امروزی به راه حل های جدید نیاز دارند. سوالات امروزی با به کارگیری روش های گذشته جوابی ندارند. پست مدرنیسم موجب پیشرفت فناوری شده که خود بر محیط زیست اثرات تخریبی داشته است. توسعه پایدار به معنای ایجاد تعادل میان توسعه و محیط زیست است. توسعه پایدار تنها بر جنبه زیست محیطی تمرکز ندارد بلکه به جنبه های سیاسی، اجتماعی و اقتصادی آن هم توجه می کند. توسعه پایدار محل تلاقی سیاست گذاری، جامعه، اقتصاد و محیط زیست است. در ساخت وسازهای سنتی ایران با نوع جهت گیری، بادگیر، خیش خان و نوع مصالح سعی شده است در صرفه جویی انرژی و عدم آسیب به محیط زیست اقدام شود. این مقاله یک نوشتار بین رشته ای است و با استفاده از روش کتابخانه ای به جمع آوری داده ها و با روش توصیفی- تحلیلی به ارزیابی آن ها پرداخته است.