امکان سنجی تبدیل خیابان شهری به پیاده راه با رویکرد ارتقا سرزندگی و افزایش تعاملات اجتماعی نمونه موردی: خیابان ولیعصر شهرکرد

پیاده راه سازی به عنوان یکی از سیاست های حرکت به سمت پیاده مدار نمودن شهر ها و ارتقاء تعاملات اجتماعی و تقویت سرزندگی از نیم قرن گذشته مورد توجه بسیاری از شهر های جهان قرار گرفته است. یکی از عناصر مهم در ارزیابی کیفی فضاهای عمومی، سرزندگی می باشد که خود بازتاب فعالیت هایی است که در فضا صورت می پذیرد؛ و پیاده مدار ساختن شهر ها طریقی است بر تسهیل و ترغیب فعالیت هایی که می توانند به ارتقاء سرزندگی در شهر ها کمک کنند. هم چنین ارتقاء تعاملات اجتماعی از جمله مهم ترین جلوه های فضاهای شهری موفق می باشد. در واقع جریان زندگی اجتماعی در پیاده راه از ویژگی های سرزندگی است، همان طور که حرکت عابر پیاده باعث افزایش سطح تعاملات اجتماعی می شود، فزایش کیفیت شاخص های سرزندگی در این هدف گذاری باعث ارتقاء پیاده مداری می شود. خیابان ولیعصر دارای سطح بالای عملکردی و منظری می باشد و قابلیت پیاده مداری در این خیابان با توجه به رعایت موارد اصولی از جمله تکمیل ساختاری فعالیت های اجتماعی، توجه به عناصر کالبدی، سازماندهی و بهسازی منطقی پیاده راه و جداره خیابان، توجه به نقش امام زاده دوخاتون و ایجاد فضاهای جمعی و عمومی از جمله رستوران، سفره خانه، باعث اثبات فرضیه های افزایش سرزندگی و افزایش تعاملات اجتماعی در این خیابان می شود؛ در حالی که در حال حاضر با توجه به تجزیه و تحلیل های صورت گرفته نتوانسته نقش سرزندگی و تعاملات اجتماعی را به خوبی ایفا کند. این پژوهش با هدف امکان سنجی قابلیت های این محور به یک پیاده راه با در نظر گرفتن ارتقاء سرزندگی و تعاملات اجتماعی انجام گرفته است. در پژوهش حاضر از روش تحقیق، توصیفی – تحلیلی استفاده شده و داده ها با استفاده ازشیوه های کتابخانه ای، مشاهده، وبستر مطالعات میدانی گردآوری شده اند؛ همچنین روش تحلیلی مورد استفاده در پژوهش، مدل کیفی SWOT و سنجش وضعیت از طریق ماتریس IEF می باشد. یافته های پژوهش نشان می دهد خیابان ولیعصر اصول اساسی جهت تبدیل شدن به یک پیاده راه با سرزندگی و تعاملات اجتماعی را دارا بوده؛ اما در بخش شاخص های کیفی دارای کمبود هایی است که باید برطرف شده و شاخص هایی نیز ارتقا یابند.