مطالعه تطبیقی آثار دو معمار معاصر ایرانی، علیرضا تغابنی و رضا دانشمیر، در گستره شکل گیری فرم بنا

در عصر حاضر تقابلی جدید میان معماران و مهندسان بوجود آمده است. معماران کیفیت های حسی منحصر بفرد را به فرم نسبت می دهند و تکنیسین ها ملاحظات فنی را مورد توجه قرار می دهند. گسست میان نیازها و خواسته ها منجر به پدید آمدن فرم هایی غیر منعطف و بیش از حد پیچیده شده است و مانع از این شده است که روند طراحی بتواند به نحوی موثر پاسخگوی مسایل ضروری باشد. ولی با این وجود نحوه برخورد با فرم برای یک معمار همواره یکی از موضوعات اساسی در دوره های مختلف بوده و هست. چون معمار از فرم به عنوان ابزاری برای القای تفکرات خود استفاده می کند. مساله اصلی بر این است که چه مولفه هایی برساختار بصری یک معماری می تواند تاثیر گذار باشند؟ این پژوهش برای نخستین بار روش مطالعه مقایسه ای را در حوزه شکل گیری فرم بنا برای سنجش آثار برگزیده دو معمار معاصر ایرانی، علیرضا تغابنی و رضا دانشمیر، بر اساس مولفه های مشخص شده در مرحله اول پژوهش، انجام می دهد. روش داده اندوزی در این مقاله آمیزه ای از روش کتابخانه ای و میدانی می باشد. هدف اصلی این پژوهش تبیین مولفه های تاثیرگذار در شکل گیری ساختار بصری یک بنای معماری می باشد. از اهداف فرعی آن بررسی کاربرد معیارهای به دست آمده در زمینه شکل گیری فرم بنا در آثار دو معمار معاصر ایرانی، تغابنی و دانشمیر، می باشد. در نهایت با بررسی های انجام گرفته بین نظریات مختلف و آثار دو معمار برگزیده، نتیجه بحث بر این شد که با وجود تفاوت آشکار بین آثار دو معمار، در شناخت ویژگی ها و کاربرد عناصر شکل گیری فرم و میزان اهمیت شان تفاوتی رویت نمی گردد و فقط در نوع راه حل هر معمار این تفاوت خود را نشان می دهد