شناسایی و تحلیل عوامل موثر بر افزایش تاب آوری اجتماعی به هنگام مخاطرات طبیعی در شهرهای جدید (نمونه موردی:شهر جدید پردیس)

شهرها و سکونتگاه های شهری عموما در معرض وقوع انواع سوانح و حوادث طبیعی بوده و این امر در طول ادوار تاریخی موجب آسیب های مادی و معنوی فراوانی شده است. همچنین طی دهه های اخیر با افزایش روند جمعیت و گسترش شهرنشینی، مدیران و برنامه ریزان شهری به دنبال یافتن مکان های امن و مناسب در راستای استقرار فضایی سرریز جمعیتی کلان شهرها بوده اند. در ایران نیز از نیمه اول دهه شصت شمسی، روند تمرکززدایی جمعیتی از کلانشهرها آغاز شد و بدنبال آن روند احداث شهرهای جدید در سرتاسر کشور شتاب بیشتری گرفت. از سوی دیگر طی چندسال گذشته، توجه به مفاهیم تاب آوری اجتماعی در جهت کاهش خطرات طبیعی، مقابله با سوانح و کاهش خسارات مادی در قالب یک جامعه تاب آور مطرح شده است. در همین راستا پژوهش حاضر نیز با بررسی عملکرد شهر جدید پردیس، به سنجش مفهوم تاب آوری اجتماعی به هنگام مخاطرات طبیعی پرداخته است. جامعه آماری این پژوهش، تمامی ساکنان شهر جدید پردیس بوده که نتایج حاصل از تحلیل تحلیل های همبستگی و رگرسیون در نرم افزار SPSS بیانگر این نکته است که از از بین متغییرهای ۱۷ گانه شناسایی شده، متغییرهای «داشتن روحیه مقابله با حوادث بعد از سانحه»، «واکنش سریع در برابر خطر» و «دسترسی به خدمات درمانی» به ترتیب بالاترین میزان همبستگی و متغییرهای «حس تعلق به فضا و مکان»، «مشارکت مدنی» و «تمایل به همکاری» به ترتیب پایین ترین میزان همبستگی با متغییر «تاب آوری اجتماعی» را داشته اند. همچنین متغیر «سازمان های مردم نهاد» فاقد همبستگی معنادار با متغیر «تاب آوری اجتماعی» در شهر جدید پردیس میباشد