نقش طراحی میان افزا در ارتقای کیفیت های طراحی شهری در راستای بازطراحی اراضی صنعتی. نمونه موردی: کلان شهر تهران

توسعه و رشد شهری، فرایندی اجتناب ناپذیر و همواره در حال تغییر و تحول تلقی می شود. یکی از مهمترین چالش ها در این گونه از توسعه، تعیین زمینه های مناسب و نحوه توسعه فیزیکی شهر برای پاسخگویی به نیازهای فعلی و پیش بینی نیازهای آینده است. این حوزه علاوه بر سیاست های مورد توجه در حوزه شهرسازی، مسائل اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی بسیاری از مناطق شهری دیگر را نیز تحت تاثیر قرار می دهد. در همین راستا، نظر به محدودیت زمین برای توسعه شهرها و همچنین مشکلات حاصل از رشد بی رویه و پراکنده شهرها، رشد هوشمند بصورت عام و توسعه میان افزا بصوت خاص، به عنوان یک راهبرد مطرح، مورد توجه قرار گرفته است. رشدی که کمترین آسیب را به محیط وارد کرده و یک محیط شهری سالم جهت زندگی را فراهم می آورد. یکی از رویکردهای مطرح در رشد هوشمند شهرها، توجه به اراضی قابل بازیافت است. در این رویکرد تاکید بر استفاده دوباره از عرصه های درون شهری است که به دلیل آلودگی و بدون استفاده بودن رو به زوال می روند. رها نمودن این زمین ها منجر به شکل گیری مشکلات عمده زیست محیطی، اجتماعی و اقتصادی می شود و در طول زمان، زمینه آسیب های برگشت ناپذیری در شهرها را به وجود می آورد. در نقطه مقابل، توسعه مجدد زمین های قهوه ای علاوه بر ارتقای کیفیات فضایی و کالبدی شهرها، عنصری کلیدی در حرکت به سوی اجتماعات پایدار به شمار می آید. از این روی، مقاله پیش رو در نظر دارد تا با مرور مهمترین و اثگذارترین اندیشه ها در حوزه طراحی شهری بصورت عام و طراحی میان افز بصورت خاص، به ارائه چارچوبی قابل اتکا در حوزه بازطراحی اراضی صنعتی در مقیاس کلانشهر تهران بپردازد.