پیش بینی صمیمیت جنسی بر اساس تمایز خویشتن و انعطاف پذیری شناختی با توجه به متغیر میانجی خودکارآمدی جنسی

هدف از پژوهش حاضر تعیین میزان پیش بینی صمیمیت جنسی بر اساس تمایز خویشتن و انعطاف پذیری شناختی با توجه به متغیر میانجی خودکارآمدی جنسی بود که با روش توصیفی از نوع همبستگس انجام شد. جامعه این پژوهش شامل کلیه زنان و مردان شهر اصفهان در سال ۱۴۰۰ بود که تعداد ۱۴۵ نفر از آنان به صورت هدفمند انتخاب و به پرسشنامه های پژوهش شامل صمیمت جنسیبطلانی و همکاران ( ۱۳۸۹ )، تمایزیافتگی خود دریک ( ۲۰۱۱ )، خودکارآمدی جنسی وزیری و لطفی کاشانی ( ۱۳۹۲ ) و انعطاف پذیری شناختی دنیس و وندروال ( ۲۰۱۰ ) پاسخ دادند. داده های پژوهش با روش تحلیل مسیر و به وسیله نرم افزار SMARTPLS-۳ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته های پژوهش نشان دادند که تاثیر تمایز خویشتن بر خودکارآمدی جنسی r=۰/۲۸,p<۰/۰۱ تاثیر تمایز خویشتن بر صمیمیت جنسی r=۰/۲۹,p<۰/۰۱ و تاثیر خودکارآمدی بر صمصمیت جنسی r=۰/۱۶,p<۰/۰۵ برآورد گردید.همچنین یافته های دیگر پژوهش نشان داد میانجی خودکار آمدی جنسی در رابطه تمایز خویشتن و صممیت جنسی مورد تایید قرار گرفت r=۰/۰۴.p<۰/۰۵ ازاین رو می توان بیان نمود با افزایش خودکارآمدی جنسی می توان میزان صمیمیت جنسی زوجین را افزایش داد.