تعلیم و تربیت اسلامی

در وجود انسان،استعدادها و علایق فطری متعددی نهفته است که هرکدام برای رشد پیدا کردن،زمینه و شرایط مساعدی را می طلبد.انسان توانایی تعقل دارد که اگر به طور مناسب پرورش یابد،فرد اندیشمند و متفکری تربیت می شود که در امور مختلف زندگی و در ارتباط با افراد دیگر،با شاخص دلیل و منطق عمل می کند.او استعداد خدا گرایی دارد که اگر در مدار صحیح خود رشد کند،انسانی مومن و الهی تربیت می گردد که با معیار حق رفتار می کند و جز به رضای خدا راضی نمی شود.تعلیم و تربیت در زندگی بشر مهم ترین و اساسی ترین جنبه زندگی است و هرگونه اعوجاج و انحراف در آن باعث انحراف در همه امور زندگی می شود.به وسیله تربیت است که قابلیت ها و توانایی های ضروری برای زندگی انسان بروز پیدا می کنند و انسانیت انسان را محقق می سازند.در بیان مفهوم تعلیم و تربیت می توان گفت تعلیم،ایجاد دگرگونی در متعلم و متحول ساختن اواز حالت جهل است به حالتی که موجب رشد عقلی و استقلال فکری شود و تربیت به معنای عام پروراندن هرچیزی است به گونه ای که شایسته آن است.و این معنا جمادات،گیاهان،حیوانات و انسان ها را شامل شده و نیز در مورد پرورش جسم و روح به کار می رود.هر مکتبی براساس هدفی که دارد،طرح تربیتی مخصوصی را دنبال می کند.از نظر اسلام،ابتدا باید انسان و ابعاد وجودی و نیروها و استعدادهای او را شناخت و آنگاه به تربیت او پرداخت.تعلیم وتربیت درباره موجودی مطرح است که دارای اختیار باشد،میل ها و کشش های گوناگون در وجود باشد،و از درک و عقل و انتخاب آگاهانه برخوردار باشد.وگرنه تعلیم به معنی ایجاد رشد عقلی در فرد متعلم و یا تربیت به معنی رشد استعدادها،در جهت مطلوب شایسته در موردطبیعت مادی صورت نمی گیرد