بررسی تاثیر روانشناسی محیطی بر حس تعلق در فضاهای درمانی

فضاهای شهری بستر تعاملات اجتماعیاند پس باید به گونه ای طراحی شوند که نیازهای استفاده کنندگان را پاسخگو باشند. حال روانشناسی محیطی با بررسی مناسبات مشترک میان محیط فیزیکی و رفتار و تجربه انسان، به ارزیابی محیط می پردازد؛ بنابراین ضرورت توجه به این مقوله در طراحی فضاهای درمانی در جهت دستیابی به یک فضای مناسب برای بیماران را مهم می شمارد. یکی از معانی مهم و موثر در ارتقاء کیفیت محیطهای انسانی، حس تعلق به مکان هست. این حس، عامل مهم در شکل گیری پایه های ارتباطی استفاده کنندگان و محیط بوده و نهایتا منجر به ایجاد محیطهای باکیفیت خواهد گردید. پژوهش حاضر به بررسی تاثیر روانشناسی محیطی بر حس تعلق در فضاهای درمانی میپردازد. نوع تحقیق در این پژوهش کاربردی – توسعه ای و روش تحقیق توصیفی است. در جمع آوری اطلاعات از منابع کتابخانه ای همچون کتابها، مقاله ها و ... استفاده شده است. نتایج حاصل از این پژوهش چارچوب فکری صحیحی را در جهت ارتقای فضاهای بیمارستانی و افزایش حس تعلق بیماران با مدنظر قرار دادن خواسته ها و علایق آنان، در اختیار طراحان و معماران و برنامه ریزان میگذارد و بدینوسیله زمینه های کاهش ترس از محیط را فراهم میکند.