معماری پایدار، راهکار کاهش تغییرات اقلیم و چالشهای پیشرو در شهر تهران از طریق افزایش عمر مفید ساختمانها

این مقاله یک چارچوب مفهومی باهدف اجرای اصول پایداری در صنعت ساختمان ارائه میکند. این چارچوب به تیمهای طراحی اجازه میدهد تا تعادل مناسبی بین مسائل اقتصادی، اجتماعی و زیستمحیطی داشته باشند و طرز فکر متخصصان ساخت وساز را در مورد اطلاعاتی که هنگام ارزیابی پروژه های ساختمانی استفاده می کنند تغییر میدهد و درنتیجه پایداری صنعت ساختمان را تسه یل میکند. هدف این پژوهش شناسایی عوامل موثر در افزایش عمر مفید ساختمان و درنتیجه آن رسیدن به توسعه پایدار شهری است. روش مقاله توصیفی تحلیلی و کاربردی است. برای رسیدن به هدف پژوهش ابتدا به تحلیل کتابخانه ای پرداخته و سپس برای سنجش تحقیقات از پرسشنامه استفاده شد. جامعه آماری در این تحقیق شامل ۳۰ پرسش از شاخصهای تاثیرگذار در این مقوله از تعداد ۱۵۰ نفر از مهندسان و کارشناسان دستاندرکار صنعت ساخت وساز شامل مهندسان مشاور، کارفرمایان، مالکان، سازندگان و مجریان بود. روش نمونه گیری مورداستفاده، نمونه گیری طبقه ای بوده که به شیوه های تقسیم مساوی، انتساب بهینه و انتساب متناسب است که برای تعیین حجم نمونه از روش کوکران استفاده شد. پس از تحلیل پرسشنامه ها در این میان، به کارگیری اختصاص زمان و هزینه لازم و کافی برای تهیه نقشه های اجرایی لازم، استفاده از طراحان و پیمانکاران باسابقه، تغییرات سلیقه ای در طرحهای جامع و تفصیلی که با افزایش ارزش زمین تخریب ساختمانی با عمر کم را توجیه پذیر می سازد، احداث یا ایجاد تغییر در طرح های توسعه ای حمل ونقل زمینی و زیرزمینی، برآورد دقیق و کامل از مقادیر کار و جریان نقدینگی اجرای پروژه، استفاده از عوامل اجرایی ذیصلاح در اجرای کارهای ساختمانی، تاسیسات مکانیکی و تاسیسات برقی، قطع ارتباط مجری و مهندس طراح با ساختمان پس از اتمام کارهای اجرایی، بازسازی و نوسازی ساختمان خارج از مسئولیت بخشهای فنی ذیصلاح طراحی، نظارت و اجرا دارای بیشترین سهم در طراحی مسکن پایدار را دارد.