معماری پایدار، راهکار کاهش تغییرات اقلیم و چالشهای پیشرو در شهر تهران

مشکلات زیست محیطی یکی از اساسی ترین مسائل کلانشهرهای امروزی است و مهمترین اصل در راه رسیدن به پایداری است. مقادیر بیشازحد دیاکسید کربن بدون شک منجر به تغییرات آب وهوایی میشود که به طور مستقیم هم بر محیط طبیعی و هم بر محیط ساخته شده تاثیر میگذارد. یکی از عوامل موثر در تغییر اقلیم، ساختمانها هستند. این مقاله به بررسی طراحی معماری پایدار به عنوان ابزاری برای کاهش تغییرات آب وهوایی میپردازد. برای دستیابی به این هدف، این پژوهش از طریق یک مطالعه جامع و همه جانبه از سه منبع، مقالات علمی درزمینه های تحقیقات آب وهوا، ساخت وساز پایدار، ساختمانهای سبز و معماری پایدار و گزارشهای جهانی معاصر در مورد تغییرات آب وهوا و تاثیر آن بر محیط ساخته شده، راه حلهای معماری عملی برای بحران آب وهوا را توضیح میدهند. تجزیه وتحلیل نظام مند منابع، سه نوع نتیجه را ارائه میدهد: اهداف، راهبردها و اصول طراحی معماری پایدار با هدف کاهش اثرات تغییرات آب وهوا. ازیک طرف، نتایج تحقیق مبنای محکمی برای تحقیقات مفهومی بیشتر در مورد طراحی معماری که به اثرات تغییر آب وهوا پاسخ میدهد، ارائه میکند. از سوی دیگر، راهبردها و اصول دقیق برای طراحان و معماران شهری مرتبط است. در میان طیف وسیعی از ادبیات درزمینه تغییرات آب وهوا و اثرات آن بر محیط ساخته شده، ارزش ویژه مقاله در پرداختن به یک سطح بسیار محلی است، یعنی سطح ساختمان فردی و محیط نزدیک آنکه به کاهش انتشار دی اکسید کربن و درنهایت کاهش شاخص آسیب پذیری سامانه های شهری کمک میکند. هدف این پژوهش بررسی تاثیر تغییرات اقلیمی بر شاخصهای زیست محیطی موردمطالعه در شهر تهران است. تاثیرات تغییرات اقلیمی بر روی شاخصهای پایداری زیست محیطی شهر تهران را موردبررسی قرار میدهد. شاخصهای اقلیمی (میانگین دما، حداکثر و حداقل دما، بارش و ...) در ۴ ایستگاه (دوشان تپه، شمیران، مهرآباد، ژئوفیزیک) در طی دوره ۲۰ ساله بررسی شد و رابطه میان شاخصهای اقلیمی و شاخص-های انتخابی پایداری زیست محیطی توسط ضریب پیرسون بررسی شد. نتایج نشان میدهد ایستگاه دوشان تپه و مهرآباد بیشترین روند افزایش دما را داشتند و حداقل نم و حداکثر نم نسبی نیز روند کاهشی را طی نمودهاند. میان مساحت فضای سبز و میزان مصرف آب زیرزمینی برای بخش فضای سبز با عناصر اقلیمی هیچ ارتباطی وجود نداشته است.