نقد کهن الگویی سفر قهرمان در داستان "شازده کوچولو" بر اساس نظریه پیرسن

شازده کوچولو، اثر آنتوان دو ­سنت اگزوپری،گزارشی تمثیلی از سفر به دنیای درون است که با فرود اضطراری هواپیما به بیابانی در آفریقا، آغاز می­ شود و با تعمیرآن و بازگشت به وطن به پایان می رسد. دیدارخلبان با شازده کوچولو، رمزی از دیدار خودآگاه باپدیده ­های عالم ناخودآگاه است. خانم پیرسن که شارح نظریه تک اسطوره ژوزف کمپبل است، اعتقاد دارد در طی سه مرحله تدارک، سفر و بازگشت قهرمان، دوازده کهن ­الگو در روان او فعال می­ شود. بر این اساس، نقص موتور هواپیما بازتاب مشکلات درون قهرمان است که او را ناگزیر به فرود در بیابان ناخودآگاه و دیدار با آنیمای درون که در قالب شازده کوچولو نمادین شده، می­ کند. روباه که نمادی از زیرکی­ های طبیعت درون است به او نکاتی در باره عشق می­ آموزد. در این داستان به جای خودآگاه، ناخودآگاه با سایه دیدار می ­کند و نتایج این دیدار به خودآگاه می ­رسد. سرانجام با نوشیدن مشروب جاودانگی از چاه ناخودآگاه، آنیما با نیش ماری زرد می­ میرد و بدین ترتیب خودآگاه و ناخودآگاه به وحدت می ­رسند.  ناخودآگاه به دنیای خود بازمی­ گردد و خودآگاه به تعمیر هواپیما که رمزی از وجود مادی ماست، قادر می­ شود. صرف نظر از رعایت نشدن توالی ظهور کهن­ الگوها، در این داستان تمامی کهن ­الگوهای را که پیرسن شرح کرده است، می ­توان دید.