مدیریت کالبدی- فضایی بافتهای فرسوده شهری در راستای ساماندهی

با توجه به ظرفیت بافت های فرسوده در کشور و آسیب پذیری بناهای این بافت ها در زمان بروز سوانح طبیعی و غیر طبیعی خسارات مالی و جانی جبران ناپذیری به ساکنان وارد شده است، از این رو وظیفه مدیران شهری، مدیریت بحران در راستای به حداقل رساندن آثار سوء بحران بر مبنای پیشگیری از فاجعه است که این امر با احیاء و بازسازی بافت ها و بر اساس راهکارهای نوین، می توان از بروز مخاطرات جانی و مالی در حوادث جلوگیری کرد. گسترش فضایی بی رویه و بدون برنامه شهرهای بزرگ و متوسط کشور در چند دهه گذشته، باعث شکل گیری بافت های جدید شهری در مجاورت شهرها و جابجایی ساکنان و کاربریهای شهری به نواحی جدید گردیده است. در نتیجه این جابجایی، به تدریج سبب شد تا بافت های قدیمی شهرها کارکرد و حیات اجتماعی- اقتصادی خود را از دست بدهند و این بافت ها با از دست دادن حیات شهری خود، به سمت رکود و فرسودگی گرایش پیدا کرده اند. هدف پژوهش حاضر مدیریت کالبدی- فضایی بافتهای فرسوده شهری در راستای ساماندهی با روش توصیفی می باشد. نتیجه پژوهش نشان می دهد مدیریت بحران در بسیاری شرایط اعم از وقوع بلایای طبیعی مانند سیل، زلزله و آتش سوزی گرفته تا وقوع بحران های سیاسی و اقتصادی از قبیل جنگ، قحطی و... می تواند به کنترل و مدیریت هر چه بهتر شرایط کمک کند. و می توان گفت بافت های فرسوده شهری دارای مشکلات متعددی در زمینه های کالبدی، محیطی، اجتماعی و اقتصادی هستند، که زندگی ساکنان در این گونه بافت ها را با مشکل مواجه ساخته است. بر اساس بررسی های انجام شده، حدود %۹۰ درصد جمعیت کشور در معرض خطرات ناشی از وقوع زلزله قرار دارند. از این رو، بافت های فرسوده به دلیل مشکلات موجود از آسیب پذیری بالایی در صورت وقوع زلزله برخوردارند. نبود توجه به توانمندی های بافت های حاشیه ای باعث افزایش افسارگسیخته ناهنجاری های اجتماعی در این محلات شده است